Quiet quitting Social Media!

Breaking!

I've decided to quiet quit social media w.e.f. tomorrow!

Quiet quitting means I'll be present in SM but will not be tweeting/posting. I'll just restrict myself to posting photos I shoot. No textual tweets. None.

Few random thoughts.......

SM is taking up quite a lot of my time and I realized that the returns aren't proportional to the time I'm spending there. Some of you might have noticed that I've drastically reduced my tweeting/posting of late. I'm spending the time saved on off line life and greatly enjoying it. Quiet quitting will give me more of that life.

By the way I always wonder how some employees are such a prolific tweeters whereas I being self employed can't find that kind of time to tweet!

And though in general people are nice Twitter gives anonymity for people and few of them take advantage of it and comment using unparliamentary language. They are totally unaware of BNBR (Be Nice. Be Respectful) . I don't mind them tweeting using words of their choice but it hurts when they use abuse words in comments to my tweets.

And more often than not they are commenting in a harsh manner because either they don't enjoy/ understand the humor in my tweets and take things literally or they can't appreciate what I write with their very limited knowledge of Telugu (or English) sayings, culture or traditions. Or as I'm fond of saying they are shaving the egg with a Gillette Mach 4 razor! And most of them don't know what give and take respect means. No matter what the reason, reading such abusive language does leave a bad taste in the mouth. And my upbringing is restraining me from paying them back with the same coin and this is causing me stress. And responding to them is like throwing stone in the mud. They are the mud and any sensible person would better avoid mud! My objection is not against criticism or comments but only against the language and tone of them.

I don't NEED to suffer their uncivilized behavior and hence this decision.

One of my shareable passions is writing, mostly in Telugu and also in English. Over a period of more than 3 decades I've developed a certain style of writing and just can't or rather don't want to change. In 80's and 90's I was writing on and off but decided to give it a pause when I became self employed in 1996.

My unpublished writings are more than the published ones till then as I didn't bother to send majority of them to publications because they aren't "stories" per se and the main stream magazines will not publish them! Incidentally I haven't published them even in SM.

But the growing popularity of SM gave me the opportunity to self publish. And I slowly started to write. The advantage of FB and Twitter is that we need not write stories. We can write anything and it could be one sentence or ten pages!

I enjoyed writing in the last decade.

But now I got to "kill" my passion for writing. Writing is difficult, not writing isn't! Or I'll write and keep them to myself like I did in the last millennium but will miss the pleasure of sharing them with you all.

I'm not a professional writer meaning I can't write at will. I write ONLY when I get a line of thought and In the recent past I noticed that I'm not getting that spark of inspiration to write unlike in the distant past. May be age is catching up or something else. And so semi quitting doesn't really make a difference as I'm hardly writing these days.

In Facebook no one will miss me! I'm hardly posting there and FB's algorithm is such that if we post infrequently it hardly shows up in any one's TL! Which is exactly happening right now. No one is seeing my posts there of late!

I've another passion too which I can share in SM i.e., photography! In fact I was shooting from 1975 but till the advent of digital photography those photos because of high cost were limited to functions and people and obviously majority of them aren't for sharing with the public.

But digital photography changed it all. And I found real pleasure in shooting at sight, so to say! And sharing them in SM.

So from now onwards I'll only be posting my photos and nothing else. And hope no one finds them offensive enough to use abusive disrespectful language. No more general text tweets. That's quiet quitting!

I'm also spending lot of time screen gazing be it mobile, laptop or TV. Being a senior citizen cataract is developing and it's better to reduce my screen time.

Of course I'll also be using SM to interact with companies to get my issues resolved about their products or services.

Long ago I've turned on notifications for all tweets of people I admire. There's a lot of learning and enjoyment in following those person's tweets. And I'll continue to see them but will not react. I'll not be seeing any other's tweets.

We all change our minds over time and perhaps I too might change my decision in future, if circumstances so warrant, and may come back. Hope it doesn't happen.

And finally if you are wondering why I don't quit SM completely here's the answer. SM helps me in my business and in fact got me few very very good clients. Now you know!

I made very good connections thanks to SM and some became friends who can always get in touch with me off line through phone.

So sayonara. Till our paths cross again. 

వంటనావంటసమర్ధుడుకి అగ్ని పరీక్షా

 నెలలో ఒకట్రెండు రోజులు తప్పించి మిగతా అన్ని రోజులు కూర చేయడం నాకు అలవాటు. కాలక్షేపం. ఆనందం అన్నది పాఠకులకి తెలిసిందే!

రోజూ చేయడం అన్నది నిరవధికంగా గత రెండున్నర ఏళ్లుగా సాగుతూండడంతో కూరల్లో తరుచుగా ప్రయోగాలు చేయడం అన్నది కూడా పరిపాటి అయ్యింది.  

ఈ ప్రయోగాలకి ఇన్స్పిరేషన్ కోసం అప్పుడప్పుడూ యూట్యూబ్ లో వంటల వీడియోలు చూస్తాను. సాయంత్రం తీరుబడి ఉన్నప్పుడు టీవీ ముందు కూలబడి, రేపు ఏ కూర చెయ్యాలో మా ఆవిడని అడిగి (ఇన్ అదర్ వర్డ్స్ పర్మిషన్ అడిగి!) ఆ కూర వీడియోలు ఓ నాలుగైదు చూసి వాటిల్లో నాకు నచ్చిన అంశాలని ఎంచుకుని (వీడియోని కాదు) రెండు మూడు వీడియోలు కలగాపులగం చేసి ఓ కొత్త కూర చేసి పారేస్తాను.

ఎవరూ కనిపెట్టకపోతే కొత్త వంటలెలా పుడతాయి?

అప్పుడప్పుడూ నేను అలా కనిపెట్టి, చేసిన కూర మాస్టర్ చెఫ్ కార్యక్రమంలో చేస్తే ఫైనల్ కి వెళ్లే అవకాశాలు బహు ఎక్కువ! ఫైనల్ లో గెలిచేసినా గెలిచేయచ్చు!

ఈ ఉపోద్ఘాతం ఎందుకంటే నిన్న సాయంత్రం అలాగే మా ఆవిడని రేపు ఏం కూర చేయమంటావు అనడిగితే దొండకాయ చేయండి అంది. ఉత్తర క్షణంలో ఓ నాలుగు దొండకాయ కూర వీడియోలు చూసేసి ఇవాళ పొద్దున్న వాటిని ఎలా మిక్స్ చేసి కూర చెయ్యాలో అని ఆలోచిస్తూ నిద్ర పోయా. కలలో ఓ మాంఛి రెసిపీ తట్టింది కూడా!

సరే రోజులాగే కాకికంటే ముందు లేచి, ఫిల్టర్ వేసి ఓ మాంఛి వేడి వేడి "ఆనంద్"లాంటి ఫిల్టర్ కాఫీ తాగి, వాకింగ్ చేసి ఇహ అప్పుడు కూర చేద్దామని వంటింట్లోకి వెళ్తే .... యూట్యూబ్ వీడియో కాప్షన్ టైపులో చెప్పాలంటే ... ఆ తర్వాత ఏం జరిగిందో తెలిస్తే షాక్ అవుతారు!

నేనలాగే షాక్ అయ్యా! ఎందుకంటే వంటింట్లో గట్టు మీద బీరకాయలు దర్శనం ఇచ్చాయి. 

అన్నట్టు ఇంకో విషయం చెప్పడం మర్చిపోయాను. పొద్దున్నే నేను చేయాల్సిన కూర ఫ్రిడ్జ్ లోంచి తీసి వంటింట్లో గట్టు మీద పెట్టడం మా ఆవిడకి నేను ప్రత్యేకంగా అప్పగించిన బాధ్యత. ఎందుకంటే ఆ ఫ్రిడ్జ్ లో ఎక్కడేముందో అవి పెట్టిన ఆవిడకే తెలుసు. పైపెచ్చు ఒక గిన్నె లాగితే రెండు గిన్నెలు ఢాంమని కింద పడడం, లేదా ఓ కూర కవర్ తీస్తే రెండు కూర కవర్లు బైట తలకిందులుగా పడి అందులో ఉన్న దొండకాయల్లో, వంకాయలో దొర్లుకుంటూ హాల్ అంతా పడడం వాటిని మళ్ళీ ఏరి సదరు కవర్లలో పెట్టడం లోగడ చేసి నా నడుం పట్టుకుపోయి ఇలా ఏర్పాటు చేసాను. 

మళ్ళీ కథలోకి వస్తే ఇప్పుడు గట్టు మీద బీరకాయలు ఉన్నాయంటే దానర్ధం మేధావులైన పాఠకులు ఇట్టే కనిపెట్టేస్తారు. 

అంటే ఇప్పుడు నాకు అగ్ని పరీక్ష అన్నమాట! అంటే దొండకాయ కూరకి ఫుల్లుగా ప్రిపేర్ అయ్యి వస్తే ఇప్పుడు బీరకాయ కూర చేయాలన్నమాట! 

అయినా వంటనావంటసమర్దుడిని ఈ చిన్ని పరీక్షలు అంటే స్లిప్ టెస్టులు నాకో లెఖ్ఖా?

అసలే నేను కాలేజీలో చదువుకునే రోజుల్లో ఇలాంటి అగ్ని పరీక్ష విజయవంతంగా పాస్ అయ్యి ఓ చరిత్ర సృష్టించాను. 

అదేమిటంటే ..... 

కాలేజీలో చదువుకునే రోజుల్లో అంటే రోజూ కాలేజీకి వెళ్లానని ఓ పెడర్ధం వచ్చే ప్రమాదం ఉంది. అబ్బే అటువంటి చెడు అలవాట్లు లేవు నాకు. 

మరంచేత ఆడుతూ పాడుతూ మధ్యే మధ్యే చిత్రదర్శనం వగైరాలు చేసి సంవత్సరం చివర అటెండన్స్ బహు తక్కువుందని నోటీసు బోర్డులో మన పేరు చూసి తొణక్కుండా బెణక్కుండా ఏదో మాయ చేసి ఓ ఇరవై అయిదు రూపాయలు (5 సినిమాల ఖర్చు!) కాండోనేషన్ కట్టి పరీక్షలకి ప్రవేశ హాల్ టికెట్ గర్వంగా తీసుకుని ఫైనల్ పరీక్షలు రాయడం మొదలెట్టాక ఇంగ్లీష్ పేపర్ తర్వాత తెలుగు పరీక్షకి కాలేజీకి వెళ్లిన నేను మళ్ళీ యూట్యూబ్ కాప్షన్ భాషలో ఈసారి  "అవాక్కయ్యాను"!

ఎందుకు?

ఎందుకంటే నేను తెలుగు నాన్ డిటైల్డ్ అశోకుడి జీవిత చరిత్ర సెకండ్ హ్యాండ్ బుక్ కొని ముందు రోజు రాత్రి ఓ లుక్కేసి అది కూడా క్లుప్తంగా అశోకుడు చెట్లు నాటెను. కళింగ యుద్ధంలో ఓడిపోయి దీనంగా దిగులుగా అయ్యిపోయి బౌద్ధ మతం స్వీకరించెను లాంటి ప్రధాన సంఘటనలు ముక్కున పెట్టుకుని ఆ రోజుల్లో సెకండ్ పేపర్ కేవలం నాన్ డిటైల్డ్ మీద ఒక్కటే ప్రశ్న వచ్చేది అది కూడా అతని శీలము వర్ణించుడి టైపు. అశోకుడి గురించి తెగ రాసేద్దామని ఓ అరగంట ముందు కాలేజీకి వెళ్తే నా క్లాసుమేట్లు అందరి చేతుల్లో ఇంకేదో  పుస్తకం! 

ఏంట్రా బాబూ అని ఒకడి పుస్తకం లాక్కుని చూస్తే బుద్దుడి జీవిత చరిత్ర! ఇదేటిది అశోకుడి చరిత్ర పరీక్షకి వచ్చి అందరూ ఇలా బుద్దుడి చరిత్ర చదివిస్తున్నారు అని ఇప్పుడు లేనిపోని సిగ్గు పడితే ఘోరాలు అయిపోయే అవకాశం ఉందని ఒకణ్ణి అడిగా "ఏంటి గురూ బుద్దుడి చరిత్ర చదువుతున్నావు? మనకి సిలబస్ అశోకుడి చరిత్ర కదా? 

వాడు నా వేపు అదోలా చూసాడు. ఇప్పుడవన్నీ పట్టించుకుంటే లాభము లేదు. పరీక్షకి ఇంకా 20 నిమిషాలే ఉంది. ఇదేదో మూడో ప్రపంచ యుద్ధం అంతటి ప్రమాదంలా ఉంది 

వాడు అదోలా చూసాక ఓ నిమిషం ఆగి జాలిగా చూడడం మొదలెట్టాడు. ఇప్పటి డైలీ టీవీ సీరియల్స్ లో అయితే ఓ 5 నిమిషాలు వాడి  చూపులు, ముఖ కవళికలు క్లోజ్ అప్ లోనూ మిడ్ షాట్స్ లోనూ చూపించచ్చు. అప్పుడా సౌకర్యాలు లేవు. 

ఒరేయ్ ఆ నవరసాలు ఒలికించడం ఆపి సమాధానం చెప్పరా బాబు అని నా చేత బ్రతిమాలించుకున్నాక బాంబు పేల్చాడు. 

"అశోకుడి జీవిత చరిత్ర పోయినేడాడిది. ఈ ఏడాది మార్చేశారు. ఇప్పుడు బుద్దుడి జీవిత చరిత్ర నాన్ డిటైల్డ్"

ఈ డైలాగ్ సిల్క్ నైట్ గౌన్ వేసుకున్న గుమ్మడి వింటే వెంటనే గుండె పట్టుకుని మోహంలో అర్ధం కాని ఫీలింగ్స్ అన్నీ చూపించి నేలమీద ఢాంమని పడిపోయేవాడు 

కానీ మనం యూత్ కదా? వెంటనే గుండ్రాయి (గుండె రాయి) చేసుకుని ఓ పాలి ఆ బుక్కిటివ్వు అని వాడు ఇవ్వను అనే లోపల నేనే వాడి చేతిలోంచి ఆ పుస్తకం లాగేసి ఒకింత దూరంగా వెళ్లి అక్కడో పెద్ద రాయుంటే దాని మీద సెటిల్ అయ్యి గబగబా బుద్దుడి జీవిత చరిత్ర 110 పేజీలు యమా స్పీడుగా తిప్పేసి ఆయన జీవితంలో ముఖ్యాంశాలు ముక్కున పెట్టుకుని వెళ్లి పరీక్ష ఇంకా అయిదు నిమిషాలుంది అనగా ఆ పుస్తకాన్ని సదరు ఓనర్ చేతిలో పెట్టి దిగ్విజయంగా పరీక్ష భారీగా అడిషనల్ షీట్స్ తీసుకునల్లా రాసి పారేసి విజయగర్వంగా నవ్వుతూ బైటికొచ్చా. 

రిజల్ట్స్ వచ్చాక చూస్తే ఏముంది? షరా మామూలే? అత్తెసరు మార్కులతో అగ్ర శ్రేణిలో పాస్ అయ్యా!

ఇక్కడో కొసమెరుపు! పరీక్ష రాసి బైటికొచ్చాక అందరు తెచ్చిన పుస్తకాలు గది బైట చిందరవందరగా పడేసి ఉంటాయిగా. వెళ్లి ఓ పుస్తకం తెరిచి నేను ఏమన్నా ముఖ్యమైన విషయాలు మర్చిపోయానా అని చూస్తే మళ్ళీ యూట్యూబ్ భాషల్లో షాక్ అయ్యాను. 

ఎందుకంటే బుద్దుడి జీవిత చరిత్ర చరిత్రకారుల కంటే బాగా రాశానని ఫీల్ అయ్యాను కానీ అతి చిన్ని పొరపాటు అయ్యింది. భార్య పేరు తల్లికి, తల్లి పేరు భార్యకి తారుమారు చేసేసా! అప్పటికప్పుడు రుబ్బితే ఇలాగే ఉంటుంది మరి! కానీ పరీక్ష పేపర్ దిద్దిన మాష్టారు వీడికి బాగా తెలుసు బుద్దుడి గురించి (పైగా ఓ 100 గ్రాముల అడిషనల్ షీట్స్ కూడా నింపానుగా!)  ఏదో టెన్షన్ లో అలా పొరపడ్డాడు కుర్రాడు పాపం అని పాస్ చేసాడు!  

మరి మళ్ళీ ఇప్పటికొస్తే (చూసారా సినిమాలు చూస్తే ఇలా ఫ్లాష్ బ్యాక్ లు బాగా అలవాటవుతాయి) అప్పటికప్పుడు మారిన సిలబస్ కి తడబడకుండా పరీక్ష పాస్ అయ్యిన వాడికి ఇలా చివరి క్షణంలో కూర మారిస్తే ఓస్! ఇదెంత ఛాలెంజ్ 

వెంటనే ఎప్పుడూ అన్ని కూరల్లో వేసేవే వేసి బీరకాయ కూరని యధావిధి అద్భుతంగా చేసి పడేసా. చిన్ని ట్రిక్ చేశా. ఎప్పుడూ వేసేవే కానీ అవి మూకుడులో వేసే వరస మార్చి చేశా! అంటే కూర వేగాక వేయాల్సిన కారం, ధనియాల పొడి వగైరా పోపులోనే వేసి చేశా. రుచి అడక్కండి. స్వర్గానికి ఇంచుమించు ఓ ఇంచి దూరం!

కథ కంచికి. నేను స్నానానికి! 

   

16th April, 2012 - Yay! its IIMA! A very memorable day!

We all can never forget that day - 16th April, 2012. 

A very memorable, happy and hilarious day when I look back!

Read on!

A bit of a background: My daughter Pallavi wrote the CAT exam in December, 2011 in the final year of her B.A.

Around Sankranthi time I got up as usual at 5 AM and was browsing Twitter and suddenly saw a tweet that CAT results were out the previous night! I immediately got excited and nervous and went into my daughter's bedroom and made meow meow sounds! (btw I can meow just like an angry cat!)

She got up and I gave her iPad to check the results and I and my wife were standing behind her when  she checked the results at the dining table. 

When we saw her result we were on Cloud 99.63 - her percentile in the CAT! Unbelievable performance beyond expectations! I literally fell on the floor and couldn't get up for few minutes for 2 reasons - I didn't wanted to get up! and no one helped me to get up!

And after a few days she got interview calls from 10 IIMs including Ahmedabad, Bengaluru, Lucknow and others.  

She attended the interviews of all of them excepting Ahmedabad at Bengaluru and the Ahmedabad interview was scheduled on one of her B.A. final semester exam day. But they rescheduled her interview to the next day when she had no exam.

She did well and all other IIMs have completed their interview process by then and Ahmedabad was the last one to complete the process. 

So couple of days later all the IIMs started displaying their admission list on their websites. We were constantly checking all of them and Pallavi was selected for a couple of them but she wasn't interested in joining them.

And on 15th April, which was a Sunday, we were constantly checking up IIMA website as my daughter wanted to join only that! But alas they didn't post the results on that  day.

And I forgot to say that as I knew my daughter would be going off to another city to join some IIM I made a pact with her that I would drop her at her college and pick her up after the exams for all  her final semester exams and she agreed.

And so on 16th April, I dropped  her at the college and went to my office. 

My wife comes to my office around 11 AM with a flask full of tea and we used to have Chai pe Charcha (I'm the pioneer of that!) with our Recruiters.  

And so she came around 11 AM and sat in the drawing room of my office with 2 other lady recruiters and called out for me.

I checked up IIMA website at 10-30 AM but the results weren't out. But when I got up to go to tea, just on an impulse I just refreshed the website! 

And LO! the results were out!

I got super duper nervous! I sat down as I couldn't stand with excitement and nervousness.

I very very slowly typed out her number in the window and TADA! There flashed the sentence

CONGRATULATIONS PALLAVI BHAGAVATULA! YOU ARE SELECTED FOR ADMISSION IN IIMA!

I just couldn't believe what I saw!

I simply screamed and called  my wife. When she came I told her that results were published and told her to type out Pallavi's number. I didn't tell her the result and also wanted to double check whether  I typed out her number correctly or not. ( In the panic like excitement I forgot that they mentioned her  full name after I typed out her number!)

She typed her number and lo behold was equally shocked with the result. We then called out our senior most recruiter and told her to check  the result AGAIN!

She did and I saw the result page for the third time and then started to believe it as till then I thought I was dreaming.

Then it was around 11-30 by the time we finished tea and I had to be at St. Francis college, Begumpet by 12 Noon when her exam will be over.

Then my brain started to think... rather slowly I should admit. I wanted to break the news to her in a cinematic/ dramatic way and finally came up with the brilliant idea (!) and shot a photo of that results page with my ancient mobile so that I could show that photo to her!

But I wasn't happy with that idea as that mobile screen was so small it will not do justice to that BIG occasion! So I again I started to think.

Then thought of carrying the laptop but the minute my daughter sees the laptop she would guess but I wanted to keep the surprise till she saw the result for herself!

Even that idea was discarded. FINALLY... remembered that I have an iPad with SIM too! YAHOO!

Then when I was  about to leave for the college my wife said that she too wanted to be there to break  the news and thus we both landed up at her college around 11-55 AM. 

In that  college we have to park our car on the right hand side in a level below the college level. I parked it and we both came to the front  of the college and I told my wife to sit on the steps which are near the canteen about 100 feet from the main portico.

And by the way after every exam four of my daughter's friends also used get into my car and we used to drop  them en route at different places. 

And so I was waiting for my daughter and her friends so that she could see the result in the presence of her close friends!

But to my shock  my daughter alone came out of the main entrance and I did some quick thinking and met her midway and told her that my car is having starting trouble and I thought she and her friends could push it to start!

She  said her friends went to meet the Principal regarding a question in the exam and I said lets wait. She went in and came out with her friends. She didn't suspect anything seeing my wife. 

Then I simply handed over the iPad with the  website of IIMA opened, She would've guessed and  typed out her number and you should've seen her face when she  saw the result for herself! She let out a scream and started jumping a round like mad. Her expression reminded me of Aishwarya Rai when she won the Miss World! And all her friends were all over her and in my excitement I forgot to take a photo of that memorable moment :( 

Then we called our son who was working in Oracle Corp at Bengaluru and broke the happy news!

Thus ended the MOST memorable, cherishable and happiest day of our life!

And thanks to her we all entered the prestigious campus of IIMA which I never imagined would happen in my life. We were there 3 times in her 2 years course.

NB: After my B.Com I too  applied for CAT and got the hall ticket for the exam in December, 1978 to be held  in Chennai. But by then I've joined MBA in the first batch of Nagarjuna University and  completed my first semester and decided that getting into IIMs was not worth it ;) btw even if I had appeared for CAT I wouldn't have passed it and by a miracle if I got into any IIM I would still be in it studying the course and would never have  got out of an IIM!

Nadi Astrology - My experience!

 

On 30^th March, 2008 (I don’t remember this date but it was recorded in a tape!) my brother came to my house as it was a Sunday and had lunch. At 5 PM he requested me to drop him at Ramanthapur, Hyderabad where he had an appointment with a Nadi Astrologer at 6 PM. And my brother-in-law and his daughter (my niece) also took an appointment at the same time and they were coming from Ameerpet.

As I was absolutely free, I agreed and went all the way to Ramanthapur to the Nadi Astrologer where we were joined by BIL and niece.

The Nadi Astrologer took thumb impression of my brother and niece as they had appointments.

Then I asked him to check mine too and he said he won’t as I didn’t take an appointment. Told him that if he checks up my impression also he would get extra money as I had come all the way to his place and as it was already 6 PM there were no more appointments for that day!

A bit reluctantly he agreed and took my thumb print.

After about half an hour he came out carrying few bundles of palm leaf manuscripts and took my niece inside a room.

After few more minutes another guy came and took my brother inside another room. So they found the palm leaves of both of them! How lucky! And I was hopeful that mine would also be found.

And finally, he came out and took me too inside a darkroom which has at least 25 photo frames/ small idols of various Gods/ Goddesses on a big low table. There was a small lamp (may be for cinematic effect!) and he made me sit in a chair and he sat in front me in another chair and asked me which language I want to listen. I told him Telugu.

He inserted a blank audio cassette into the tape recorder and started talking. At the end of the session, I was given the recorded cassette as well as a note book in which he wrote whatever he told me in Tamil script! I still have both of them!

The way the Nadi session goes is like this! He first takes out one palm leaf and reads out the meaning in the language we have selected (translating to the best of his ability!). There will be many statements of facts in each leaf. And only when we say “true” to what he says then he reads the next sentence. If we say what he said is wrong then he goes to the next leaf in that bundle and again reads the first sentence. If we say true then he reads the second sentence and then the third, fourth so on. Whenever we say wrong then he stops and goes to the next leaf as that leaf obviously isn’t ours!

This went on for some time. His very first statements were wrong in few cases and then the 3^rd or fourth. In one case about 8/9 were true and I felt happy that finally my leaf was found but then the next one turned out to be wrong!

But thankfully finally he could lay his hands on MY leaf!

First, he said “Sakshi vivaralu” – meaning particulars of witness. That means whatever he is going to say is a proof to establish that that particular leaf is mine only.

Then he described the name of the town I was born in as a place with a temple with a kalasham on top with 2 dots and 3 lines and 2 rounds. I don’t know whether the town I was born in has a temple with this type of kalasham!

Then he mentioned the name of the Indian month, tithi, week day and the English date when I was born as well as the placement of all the 9 planets in my horoscope at the time of birth! – All of this is 100% correct!

Then he mentioned that my mother is alive but father isn’t and the number of siblings I had and the number of them surviving as on that date – 100% correct again.

Then he talked about my wife’s career which was correct!

He said the number of children I have, their gender and order which was correct.

Then he told my name. I might have given my name at the time of giving the thumb impression. I don’t remember whether I told them my name or not. Then he told my father’s name as Narasimha Murthy whereas his name was Narasinga Rao. Slightly wrong!

Then he told my mom’s complete name which has 3 words as well my wife’s name and both were 100% correct!

Then he said that I studied well (meaning PG!) and I worked for few years but now in the business of recruitment. That I have an own house but not living it right now.  – All of this is 100% correct!

Then he talked about which classes my children are studying which was correct.

He said my son would have a change of place after getting a job which turned out to be true

He said they get awards in sports and arts which is also correct.

He added that my daughter would compete her education by the time I’m 57/58 which turned out to be correct. He also said that she will study either engineering, management or business which also turned out to be correct.

Till now whatever he said was in the past with few exceptions about my kids future and all of that was 100% correct.

Then he told me about my future as well as my children’s future till I’m 60 years old and ALL the predictions turned out to be absolutely wrong!

He in fact also told me when I would die! I immediately told him to STOP the audio recording, rewind and record over that sentence when I would die as my wife is likely to listen to that tape and if she knows when I’m going to die, she would die much before that! Fortunately, I didn’t die as predicted and am still hale and healthy!

Till now whatever he told me was what he generally tells anyone for a fixed fee. Thereafter depending on our problems, we should pay extra money for each of the 16 Kandams like family, children, siblings, maternal side, enemies, marriage, longevity, paternal, profession, lifespan etc.,

At that point in time, I had absolutely no problems in life so didn’t feel like paying extra money to know about any other kandams.

There’s an extension to this episode.

I narrated this to my close friend after few years. And many months later his wife requested me to take her to this Nadi Astrologer which I did and went along with her. He recognized me and then I told him that I have some issues NOW and want to get a reading again now!

He smiled and said that’s not possible. I was surprised and asked him why.

He said every month or so they go to Chennai and bring 100’s of Nadi bundles from someone who lends them and return them after a month and get new ones! So, he said my palm leaf is not with them anymore!

Prior to my first visit I did visit another Nadi Astrologer who is just 300 meters from my house. He took my thumb impression and told me to come in the evening. When I went in the evening, he apologized saying my palm leaf isn’t with them and hence didn’t charge any amount from me!

So, here’s my understanding. Nadi IS a fact. And one can only believe it when one experiences it firsthand. Secondly don’t take their predictions to heart as majority of them will go wrong as they are doing it on commercial basis.

One has to lead a chaste life without any bad habits or even bad thoughts to the extent possible. Then perhaps whatever they see in the leaf will turn out to be true!

How everyone’s life is written on palm leaves thousands of years ago is a mystery. And how these guys fish out our particular palm leaf by just looking at our thumb impression manually looking at it without computer and match that with our leaf is another mystery.

I also understand that it’s also written in the leaves when we will come for consultation too!

For non-believers I’ve the recorded audio cassette and the notebook with me. I can’t for obvious reasons make them public.

I also know it’s hard to believe about Nadi unless one has a personal experience. Till then please don’t label it as fake!

 

 

హృదయాన్ని కదిలించే!

నా ఫ్రెండ్ కార్డియాలజిస్ట్ ని ఈ మధ్య కలిసాను.

"ఏంటిలా వచ్చారు? ఏమన్నా ప్రొబ్లేమా?" డాట్రారి పలకరింపు

.

"ఏం లేదు డాట్రారూ! అరవై దాటాయి కదా ఓ పాలి నా గుండె చెక్ చేసుకుందారని"

"తప్పకుండా! మీలా అందరూ ఏ సమస్యా లేకపోయినా ఏడాదికోసారి ఇలా చెక్ చేసుకుంటే ఎంతో మంది చాలా కాలం బ్రతుకుతారు.... ఏమైనా గాలి పీల్చుకోవడం ఇబ్బందిగా ఉందా"

(ఆశ. దోశ. అప్పడం. వడ. సమస్యలున్నప్పుడు వస్తేనే మీకు క్షణం తీరిక, డబ్బులు లెక్కెట్టడానికి టైం లేవు. ఇహ ఏమీ సమస్యలు లేనివాళ్ళు వేస్తే మీకు నిద్ర పోడానికి కూడా టైం దొరకదు. పైగా కరెన్సీ కౌంటింగ్ మెషీన్ కొనుక్కోవాలి. మీ ఆరోగ్యమే మా మహాభాగ్యం! అందుకే ఆరోగ్యంగా ఉన్నప్పుడు చస్తే మీ దగ్గరకు రాం!)

"ఇబ్బందా? భలేవారే! అవసరమైన దానికంటే ఎక్కువ గాలి పీల్చేస్తున్నానేమోనని అనుమానంగా ఉంటేనూ? చూడండి కడుపెంత ఉబ్బిపోయిందో ఇదంతా గాలే" అని గాలి కబురు చెప్పి నా కుళ్ళు జోక్కి నేనే బోల్డు నవ్వేసా.

డాట్రారు కూడా నవ్వారు. ఒకింత ఇబ్బందిగా ఏమోనని చిన్న డౌట్.

సరే ముందస్తుగా చెస్ట్ x-ray తీద్దాం అని తీసేసాడు. మనది 56 ఇంచులు కాకపోయినా ఇంచుమించు అంతే మన చెస్ట్. పైగా x-ray తీస్తుంటే బ్రిటిష్ వాళ్ల ముందు ప్రకాశం పంతులుగారిలా రొమ్ము విరుచుకుని పోజు ఇచ్చా.

సరే ఆ నీళ్ళు కారుతున్న xray తెచ్చి గోడకున్న తెల్లటి ఫ్రేమ్ లో పెట్టి అందులో ఉన్న బుజ్జి ట్యూబ్ లైట్ వేసి ఆ xray మ్యూజియం లో ఉన్న మొనాలీసాలాగా నడుం మీద చెయ్యేసి కొంచం దగ్గరకి వెళ్లి వెనక్కు ఓ అడుగేసి తీక్షణంగా చూడ్డం మొదలెట్టాడు.

కొంపతీసి ఈయనకి చత్వారం కానీ వచ్చిందేవిటి? అలా ముందుకీ వెనక్కి కెమెరాలో జూమ్ లెన్స్ ఫోకస్ చేసినట్టు తిరుగుతున్నాడు.

ఇహ ఉండబట్టలేక అడిగేసా "ఏంటి డాట్రారూ! ఏమన్నా ప్రోబ్లేమా?" అని

లోపాయికారీ నాకో డౌట్. నేను అందరి దగ్గరా చాలా ఖచ్చితంగా ఒక్కరవ్వ కర్కశంగా ఉంటానని లోకాభిప్రాయం. ఈ డాట్రారు నా ఫ్రెండ్ అయినా ఆ లోకులో ఈయన కూడా ఉన్నారు కాబట్టి ఈయనకి కూడా అదే అభిప్రాయం ఉండి నేను హృదయం లేని మనిషిని అని ఇన్నాళ్లు నమ్మి ఇప్పుడు ఈ xray లో గుండ్రాయిలా ఉన్న నా గుండె చూసి బోల్డు షాక్ తిని నాకు ఏం చెప్పాలో తెలీక మీన మేషాలు లెక్కపెడుతున్నాడేమో?

ఓ నిమిషం ఆగి గుమ్మడి లాగా దగ్గక పోయినా అంత భారీ విషాద మొహం పెట్టి కళ్ళజోడు తుడిచి, కుర్చీలో కూలబడి, అదే కూర్చుని "మీ గుండె ఉండాల్సిన చోట లేకుండా ఒకింత పక్కకి కదిలిందేమిటి? నేనెప్పుడూ చూడలేదు ఇలాంటి కేసు. ఇదే ఫస్ట్ టైం" అని ఆయన చెప్పిన దానికి నేనెంత భయపడి పోతానోనని ఆయన లోపల్లోపల భయపడిపోతూ అన్నాడు

గుండ్రాయి లాంటి మనిషిని, గుండె రాయి చేసుకున్న వాడిని నేనా భయపడ్డం? ఫార్టీ ఇయర్స్ ఇన్ ది ఇండస్ట్రీ ఇక్కడ! నేను "తగ్గేదెలే" టైపులో కూల్ గా ఓ చిరునవ్వు చిందించా.

డాట్రారికి టెన్షన్ ఎక్కువయింది.

ఆయన్ని కూల్ చేద్దామని "ఓస్. ఇంతేనా? అలా ఎందుకు జరిగిందో నాకు తెలుసు" అని టీజ్ చేసా. ఇక్కడ "జరిగింది" అన్నమాటకి రెండర్ధాలు ఉన్నాయి అన్నమాట. ఇలా ఒకే వాక్యంలో ఒకే మాటని(ఇక్కడ అన్నమాట) రెండుసార్లు వేర్వేరు అర్థాల్లో వాడడం అనే ప్రక్రియ నా గురువుగారు వేటూరి గారి నుంచి నేర్చుకున్నాను. ఉదా: చుక్కా నవ్వవే. నావకి చుక్కానవ్వవే. ఆబాలగోపాల మాబాలగోపాలుని. అచ్చెరువున అచ్చెరువున. అలా అలా అన్నమాట.

"అదెలా? మీకు ముందే తెలుసా మీ గుండె పక్కకి జరింగిందని" అని సంభ్రమాశ్చర్యపడిపోయాడు డాట్రారు!

"అబ్బే! ఆ విషయం నాకిప్పుడే తెలిసింది" అన్నా

"మరి?" మొహంలో ప్రశ్నార్థకం!

"అది జరిగింది  అని తెలీదు కానీ ఎందుకు జరిగిందో తెలుసు" అని మళ్లీ బ్రేక్ ఇచ్చా. 

(చూసారా? మళ్ళీ ఒకే మాటని రెండర్ధాలతో ఒకే వాక్యాల్లో ప్రయోగం!)

ఈ డాట్టర్లు పేషంట్స్ ని ఇలాగే సస్పెన్స్ లో పెడ్తారుగా? ఇప్పుడు నాకు ఛాన్స్ దొరికింది.

"ఎందుకంటారు"

"ఎందుకంటే నా సిక్స్టీ యియర్స్ జీవితంలో ఎన్నో ఎన్నెన్నో హృదయాన్ని కదిలించే సంఘటనలు జరిగాయి! మరి ఆ మాత్రం కదిలిందంటే హాశ్చర్యం ఎంతమాత్రం లేదు నాకు" అని చిదంబర రహస్యం చెప్పా.

ఆయనకి కొంచం భరోసా ఇచ్చా కూడా "మరేం భయం లేదు. ఇంకొన్ని అలా గుండెని కదిలించే సంఘటనలు జరిగితే మళ్లీ అది యధాస్థానానికి వెళ్ళిపోతుంది లెండి. పూజయ్యాక వినాయకుడి విగ్రహం కదిలించి యధాస్థానంలో పెట్టినట్టు" అని ధైర్యం చెప్పా.

పాపం. డాట్రారు మొహంలో బోల్డు కదలికలు.

గమనిక: డాక్టర్ల మీద ఒకింత హాస్యోక్తులు రాసినా వారిని అగౌరవ పరచడం నా ఉద్దేశం కాదు.

డాక్టర్లు లేకపోతే రోగులు బ్రతకరు. రోగుల్లేకపోతే డాక్టర్ల వృత్తి ఉండదు. అంచేత డాక్టర్లు, రోగులు పరస్పర సహ(కార)జీవనం చెయ్యాల్సిందే. చేద్దాం. 

మెడికోలు! ర్యాగింగ్!

 1985.  తిధి, తేదీ, నెల గుర్తులేవు!

ఆ రోజుల్లో నేను సేల్స్ ఉద్యోగం చేసేవాడిని. సేల్స్ అంటే పొద్దున్న  పదింటికి రోడ్డెక్కితే సాయంత్రం 5 తర్వాతే డూటీ దిగడం. అప్పటిదాకా మనిషి రోడ్డున పడ్డాడు

అప్పట్లో ఇప్పట్లా మొబైల్ ఫోన్లు లేవు. అందుకని మనం పొద్దున్న పదింటికి మాయం  అయ్యిపోతే మర్నాడు మళ్ళీ ఆఫీసుకి వెళ్ళేదాకా మనం ఎక్కడికెళ్లాం, ఏం  చేసాం మూడో కంటి వాడికి మనకే తెలుసు. ఏమాటకామాటే. అప్పట్లో జీవితం  చాలా హాయిగా ఉండేది. ఇప్పుడో ఎక్కడున్నావ్ అని బాస్ ఫోన్. సర్ ఇక్కడ డిస్ట్రిబ్యూటర్ దగ్గరున్నానంటే ఓసారి వాడికి ఫోనివ్వు అంటాడు బాస్. ఉత్తదే ఆ డిస్ట్రిబ్యూటర్తో మాట్లాడ్డానికి కాదు. మనం నిజంగా వాడి దగ్గరే ఉన్నామా ఇంకెక్కడన్నానా అని ఓ పరీక్ష. 

సరే ఇంతకీ ఓ రోజు ఏమైందంటే?

నాకు నా బాస్ మీద బాగా కోపం వచ్చింది. కారణం  ఏదైతే ఏం లెండి? అందరికీ  ఎప్పుడో ఒకప్పుడు, ఈ మధ్య అయితే దాదాపు ప్రతి రోజూ బాస్ మీద కోపం వస్తుంది కదా? బాస్ మీద కోపం వస్తే ఆఫీస్ లో ఉన్నా పని  చేసినట్టు నటిస్తాం కానీ ఛస్తే పని  చెయ్యం. అలాంటిది బైట మార్కెట్లో తిరిగే నేనెందుకు పని చేస్తాను? చెయ్యను. అక్కడిదాకా బానే ఉంది. పని చెయ్యకపోతే ఇంకేం చెయ్యాలి. ఇంటికెళ్లి పడుండలేం కదా? ఆ రోజుల్లో ఒక్క దూరదర్శన్  తప్పితే ఇంకే  టీవీ ఛానల్ లేదు. అది కూడా మధ్యాన్నం అంతా యూజీసీ వాళ్ళ పాఠాలు చెప్పేవాళ్ళు. నేను బ్రహ్మచారిని. ఒక్కడినే ఉంటున్నా. అందుకని  ఇంటికెళ్లి ప్రసక్తి లేదు. 

కానీ  రోజంతా ఎలా గడపాలి? ఎలా? ఎలా? ఎలా? ఇరానీ హోటల్లో ఒక టీ, ఖారా బిస్కట్ తింటూ చాలా తీవ్రంగా ఆలోచించాను. అప్పుడు తట్టింది ఓ బ్రహ్మాండమైన ఐడియా! 

అదేమిటంటే ఏదో ఒక నూన్ షో కి చెక్కేయడం! హాయిగా 11 నించీ దాదాపు రెండింటిదాకా కాలక్షేపం. తర్వాత లంచ్ చేసేటప్పటికి రెండున్నర. మూడు. అటు పైన ఓ రెండు గంటలు పని చేసినట్టు నటిస్తే సరి. రోజు అయిపోతుంది. 

ఐడియా బానే  ఉంది కానీ  ఏ  సినిమాకి వెళ్ళాలి? ఈ ప్రశ్న కంటే ముఖ్యమైన ఇంకో ప్రశ్న వేసుకున్నా? ఏ సినిమా థియేటర్ కి వెళ్ళాలి అని. ఇదేమిటి ఏసీ థియేటర్ కావాలంటే చాలా ఉన్నాయిగా ఈ మహా నగరంలో అంటే అది కాదు ఇక్కడ సమస్య. 

మనం వెళ్తున్నది పని ఎగ్గొట్టి. ఇంకా వివరంగా చెప్పాలంటే ఆన్ డ్యూటీ! పొరపాటున సహోద్యోగులైవరైనా మనం  సినిమాకి వెళ్లడం చూస్తే! అసలే సేల్స్ వాళ్ళకి ఆఫీస్ అంతా శత్రువులే! ఎందుకంటే సేల్స్ వాళ్ళు మిగతా కొల్లీగ్స్ దగ్గర పోజులు కొడతారు. మేము ఓ తెగ కష్టపడి, ఎండనక, వాననక రోడ్లు మీద తెగ తిరిగి, చెమటలు కక్కి మన కంపెనీ ప్రొడక్ట్స్ అమ్మబట్టి మీ అందరికీ జీతాలొస్తున్నాయి! మరంచేత మేము లేకపోతే సేల్స్ ఉండవు. డబ్బులు రావు. మీకు జీతాలు రావహో అని మొహం మీద అనకపోయినా అందరికీ అర్ధమయ్యేలా పోజులు కొడుతూంటాం. అందుకని అందరికీ  మా మీద పీకల దాకా ఉంటుంది. కసి. ఛాన్స్ దొరికితే  అధః పాతాళానికి తొక్కేయ్యడానికి దేశ సరిహద్దుల్లో సైనికుల్లా ఎవరెడీ. అందుకని కూసింత ముందు జాగ్రత్త చర్యలు తీసుకోవాలి!

  

అందుకని మా ఆఫీస్  వాళ్ళు ఎవ్వరూ చుట్టుపక్కల ఉండని, తిరగని ఏరియా చూసుకుని అక్కడున్న థియేటర్లో ఏ సినిమా ఉంటే ఆ సినిమా చూడాలి. 

అప్పుడు అలాంటి ఏరియా ఏముందబ్బా అని ఇంకో టీ తాగి ఆలోచిస్తే తట్టింది. మొజంజాహి మార్కెట్ లో ఒక  థియేటర్ ఉంది. అక్కడ అయితే  మా ఆఫీస్ వాళ్ళెవ్వరూ తిరిగరు. వెంటనే  బైక్ మీద  ఆఘమేఘాల మీద ఆ థియేటర్ కి వెళ్ళా. దాని పేరు సరిగ్గా గుర్తులేదు. విక్రాంతా? ఏమో?

ఆ థియేటర్లో ఓ చెత్త హిందీ సినిమా ఆడుతోంది. చెత్త  అని చూసాక తెలిసిందనుకోండి! చెత్త సినిమా, నూన్ షో కాబట్టి  టికెట్  దొరికింది. సీట్ ఏం  ఖర్మ  రో మొత్తం ఇమ్మన్నా ఇచ్చేట్టున్నాడు. సరే టికెట్ కొనుక్కుని  లోపలి వెళ్లి ఓ సీట్లో కూలపడ్డా

కాస్సేపయ్యాక సినిమా బోర్ కొట్టడం  మొదలయ్యింది. కానీ బైటికెళ్లి చేసేదేమి లేదు కాబట్టి వీలయ్యినంత సేపు భరిద్దామనుకున్నా

అప్పుడు మొదలయ్యింది!

ఏమిటా? 

ఇంకేమిటి? 

ఓ అమాయక బుగ్గ నొక్కితే పాలు కారే పసివాడి ర్యాగింగ్! ఎవడా పసివాడంటే ఎవడో అయితే నాకేంటి? నేనే?

మిమ్మల్ని ర్యాగింగ్ చేసిందెవరండీ అంటే వాళ్ళు ఆడ రాక్షషులు! 

ఎలా ర్యాగింగ్ మొదలెట్టారంటే నా మీద వీర డైలాగ్స్ వేయడం మొదలెట్టారు! ఎందుకంటే వాళ్ళక్కూడా సినిమా బోర్  కొట్టింది. నా మీద డైలాగ్స్ వేస్తున్నది ఎవర్రా బాబూ  అని ఓసారి ధైర్యం చేసి మీద అతి కొంచం వెనక్కి తిప్పి చూస్తే ఓ ముగ్గురో నాలుగురో మెడికోలు! మెడికోలు అని ఎలా తెలిసిందంటే అందరూ ఆ తెల్ల ఎప్రాన్ వేసుకున్నారు. 

అప్పుడు వెలిగింది నాకు అక్కడికి దగ్గర్లోనే మెడికల్ కాలేజీ ఉందని. నేనాఫీసు ఎగ్గొట్టి సినిమాకొస్తే వాళ్ళు కాలేజీ ఎగ్గొట్టి వచ్చారని. 

కానీ నా ఖర్మ కొద్దీ సినిమా ఎవ్వరినీ ఆకట్టుకోలేదు. ఇహ అందుకని నాతొ ఆడుకోవడం మొదలెట్టారు. బహుశా వాళ్ళ సీనియర్స్  వాళ్ళని ర్యాగింగ్ చేసిన రోజులు గుర్తుకు  తెచ్చుకుని ఆ కసంతా ఇక్కడ కక్కారు

అన్నట్టు చెప్పడం మర్చిపోయాను. ఆ రోజుల్లో నేను దాదాపు అందరు పెళ్లి కానీ అబ్బాయిల్లాగానే బాగా సన్నగా ఉండేవాడిని. 

ఇహ వాళ్ళ  డైలాగ్స్ ఇలా వాళ్ళ మెడికల్ భాషలో  సాగాయి 

"పాపం ఈ అబ్బాయేమిటే ఇంత బక్కగున్నాడు?" - సన్నగా ఉన్నాడనచ్చుగా?

"హిమోగ్లోబిన్ తక్కువయ్యిందేమోనే"

"థైరాయిడ్ ప్రాబ్లెమ్  ఏమో?"

"మరీ ఎనీమిక్ గా ఉన్నాడు గట్టిగా గాలేస్తే ఎగిరిపోతాడో ఏమిటో"

"బహుశా ఈ మధ్యే టీబీ వచ్చిందేమో"

"లేదే? టీబీ తిరగపెట్టిందేమో"

నాకేమో విపరీతమైన కోపం వచ్చేస్తోంది. కానీ  ఏం చెయ్యలేని పరిస్థితి. ఎందుకంటే నేను సింహంలా సింగిల్! కానీ కొంచం తిండి దొరకని సన్నటి సింహం! వాళ్లేమో నలుగురు ఆడ  తోడేళ్ళు! డైలాగ్స్ తో  నా ప్రాణం తోడేస్తున్నారు!

ఇంకా ఇలాంటివే నాకు తెలీని, ఇప్పుడు గుర్తులేని బోల్డు మెడికల్ మాటలతో నన్ను గుచ్చి గుచ్చి చంపుకు  తిన్నారు. 

ఇహ వాళ్ళ బాధ పడలేక లేచి దూరంగా ఇంకో  సీట్లో కూర్చుందామని లేచాను. కానీ  షర్ట్ సీట్ కి అతుక్కుని కొంచం విసిగించింది. గట్టిగా లేచేటప్పటికి వచ్చింది. ఇంటికొచ్చాక అర్ధమయ్యింది. సీట్ కి చూయింగ్ గం  అతికించారని. వాళ్ళు చేసిన పనో అంతకుముందు షో లో కూర్చున్నవాళ్ళు చేసిందో తెలీదు

నేను లేవగానే  డైలాగ్స్ ఆగలేదు!

"పాపం మన మాటలకి ఫీల్ అయ్యినట్టున్నాడే"

"స్కెలిటన్స్ కి ఫీలింగ్స్ ఉంటాయంటే"

"ఉంటాయే! ఇప్పుడు చూస్తున్నాం కదా"

నేను లేచిన వాడిని వెళ్లి వాళ్ళకి దూరంగా ఆరు వరసల అవతల వాళ్ళ వెనక వరసలో కూర్చున్నా. సినిమా నించి వాక్ అవుట్ చేద్దామనుకున్నా కానీ రెండు కారణాలు. 

ఒకటి వెళ్లి ఏం  చెయ్యాలి. అస్సయ్యాంగా పని చెయ్యాలి. పనెగ్గొడదామని కదా సినిమాకొచ్చింది. పైగా ఇప్పుడు మూడ్ ఇంకా పాడయ్యిపోయింది. 

ఇంటర్వెల్ లో వెళ్ళిపోదామని నిర్ణయించుకుని ఇహ  ఏ నిమిషంలో  అయినా ఇంటర్వెల్ ఇస్తాడని టైం చూసుకుని ఆ చీకట్లోనే బైటికి వెళ్ళిపోయా. ఎందుకంటే ఇంటర్వెల్ లో బైటికెళ్తే నా మొహం ఆ సుందరులు చూసేడుస్తారుగా? మళ్ళీ అదో అవమానం. రేప్పొద్దున్న బైటెక్కడన్నా కనిపిస్తే! 

ఇంకా విధి వెక్కిరిస్తే, వక్రిస్తే నేను మ్యారేజ్ లుకింగ్స్ కి వెళ్ళినప్పుడు ఆ సంబంధం వీళ్లల్లో ఎవరిదైనా అయితే? వామ్మో! ఇంకేమైనా ఉందా?

అందుకని వెంటనే ఓ గంట సినిమా అయ్యాక లేచి వెళ్తూ  వెళ్తూ వాళ్ళ వరస దగ్గరికొచ్చాక వాళ్ళకి వినిపించేట్టు "మీ అందరికీ మాయాస్థానియా గ్రేవీస్ ఉన్నట్టుంది" అనేసి తుర్రుమన్నా. 

ఈ Myasthenia gravis ఏంటండీ బాబూ అంటే - అప్పటికి రెండేళ్ళ ముందు 1983 లో కూలీ సినిమా షూటింగ్ లో అమితాబ్ కి దెబ్బ  తగిలి కొన్ని నెలలు చావు బ్రతుకుల మధ్య హాస్పిటల్ లో ఉన్నారు. అప్పుడు చివరికి  డాక్టర్స్ ఆయనకీ వచ్చిన  జబ్బేమిటంటే Myasthenia gravis అన్నారు. అందుకని ఆ పేరు నాకు బాగా గుర్తున్న ఓ పెద్ద  జబ్బు పేరు. వాళ్ళు మెడికోలు కాబట్టి నన్ను మెడికల్ టర్మ్స్ తో నానా మాటలన్నారు కాబట్టి అలా ఓ 50 గ్రాముల కసి తీర్చుకున్నా వాళ్ళ మెడికల్ భాషలోనే ఓ పెద్ద  జబ్బు పేరుతొ! అంతకు మించి ఆ వ్యాధి  లక్షణాలు నాకు తెలీవు!

బైటికొచ్చాక మయసభలో దుర్యోధనుడి ఫీలింగ్స్! హేంత హవమానం! ఆ బాధ  తట్టుకోలేక ఏదైనా బార్ కి వెళ్లి ఓ బీర్ కొట్టేద్దామనుకున్నా!

కానీ కొట్టలేదు! మళ్ళీ  రెండు కారణాలు. ఈ ఏరియాలో  అయితే మా సహోద్యోగులు ఉండరు కానీ ఇక్కడ దరిదాపుల్లో బార్ లేదు. బార్లుండే ప్రదేశాల్లో ఉండే  అవకాశం ఎక్కువ! రెండో కారణం ఏంటంటే పనెగ్గొట్టి సినిమాకి వెళ్తే చిన్న తప్పు. ఏదో జరిమానాతో  పోతుంది. కానీ ఆన్  డ్యూటీ మందు కొడితే ఉద్యోగం ఊడే ప్రమాదం ఉంది! అందుకని నేను కూడా దుర్యోధనుడిలా ఏమి  తొందరపాటు నిర్ణయాలు తీసుకోలేదు

ఇవాళ నా  టైం  బాలేదు అని సరిపెట్టుకున్నా 

కానీ ఓ డెసిషన్ తీసుకున్నా. ఇహ ముందు ఇలా ఒంటరిగా సినిమాకెళ్తే మట్టుకు చుట్టుపక్కల ఉమెన్స్ కాలేజీలు, ముఖ్యంగా మెడికల్ కాలేజీలు ఉండని ఏరియాలో ఉన్న థియేటర్ కే వెళ్లాలని!

కానీ తర్వాత మళ్ళీ 3 దశాబ్దాలు ఒక్కడినే సినిమాకి వెళ్ళలేదు!

కట్  చేసి ఓ ఆరేళ్ళు  వెనక్కెళ్తే ఆ మధ్య  మళ్ళీ నా మీద, నా వ్యాపారం మీద, ఈ సమాజంమీద బాగా కోపమొచ్చి మళ్ళీ ఆఫీస్ ఎగ్గొట్టి ఓ రోజు మధ్యాహ్నం ఒక్కడినే మ్యాటినీకి వెళ్ళాను. మా ఇంటికి దగ్గర్లోనే ఉన్న టివోలికి. ఇంగ్లీష్  సినిమా! మార్స్  అనుకుంటా పేరు. ఒక ఆస్ట్రోనాట్ మార్స్ మీద ఉండిపోతాడు. మిగతా వాళ్ళు వాడొక్కడిని వదిలేసి వెళ్ళిపోతారు. హీరో పాపం మళ్ళీ నాసా వాళ్ళు ఇంకో రెస్క్యూ రాకెట్ పంపేదాకా అక్కడే మొక్కలు పెంచుకుని తింటూ కాలక్షేపం చేస్తూంటాడు. 

ఇప్పుడు మేటర్ ఆ సినిమా కధ కాదు

నేను సినిమా సీరియస్ గా చూస్తూంటే చుట్టూ డాల్బీ  డిజిటల్  సరౌండ్ సిస్టం టైపులో ఇకఇకలు. పకపకలు. ఏమిటని తేరిపారా చూస్తే అర్ధమయ్యింది. ఈ సిటీలో యువతరం మాటినీ షో కి సినిమా చూడ్డానికి రారు. సినిమా థియేటర్ లో సినిమా  వేషాలెయ్యడానికని! సినిమాకి సెన్సార్ ఉంటుంది కానీ వీళ్ళ సినిమా వేషాలకి ఉండదుగా 

థియేటర్ మొత్తం  యువ జంటలే! పెళ్లి కాని జంటలేనండోయ్! వాళ్లకి పెళ్లి  కాలేదని ఆ థియేటర్ చీకట్లో మీకెలా తెలిసిందంటారా? ఒక చిన్న లాజిక్ ఉంది. జో ఘర్ మీ కర్తా ఓ బాహర్ నహి కర్తా! జో బాహర్ కర్తా ఉస్కో ఘర్ నహి రెహ్తా (ఇలా వేషాలెయ్యడానికి!)! సినిమా మొదలవ్వగానే ఇంకేముంది థియేటర్ అంతా చీకటి. తెర మీద సినిమా. థియేటర్ అంత బోల్డు మినీ సినిమాలు! 

నేను అనే ఓ పెద్ద మనిషిని ఉన్నానన్న భయం, బెదురూ కూడా లేవు. 

ఇంకేముంది. షరా మామూలే! నేను ఇంటర్వెల్ లో వాకౌట్! 

సివరాకరికి నాకర్ధమయ్యింది ఏమిటంటే మన దేశానికి నిజ స్వాతంత్రం రాలేదని. ఎందుకంటే ఓ మహానుభావుడన్నాడు "ఎప్పుడైతే మన దేశంలో ఒక మగాడు ఒంటరిగా సినిమాకి వెళ్లగలిగిన నాదే నిజమైన స్వాతంత్రం వఛ్చినట్టు"

ముఖ్య గమనిక: ఈ రెండూ సంఘటనలూ నిజంగా జరిగినవే! కాకపొతే  సినిమాటిక్ లిబర్టీస్ అని రచయితలకి ఉంటాయి. కాబట్టి చిటికంత జరిగితే చిలవలు పలవలు చేసి టీవీ చానెల్స్ వాళ్ళల్లా గుప్పెడంత రాస్తా! 

ఇంకోటి నేనెప్పుడూ ఆడపిల్లలని ర్యాగింగ్ చెయ్యలేదు. ఏదో  1 to 1 సరదా కామెంట్స్ చాలాసార్లు చేసాను. గ్రూప్ లో ఉన్నప్పుడు అంటే నేను ముగ్గురు నలుగురు అబ్బాయిలతో  ఉన్నప్పుడు ఎవరైనా ఒంటరి ఆడపిల్లని ఎప్పుడూ  కామెంట్స్ చెయ్యలేదు. ఏడిపించలేదు.

ఇంకో విషయం ఏమిటంటే ఇప్పుడు నేను ఇలా రాస్తున్నానని నేనేదో పెద్ద prude అని పొరపాటు పడకండి. ఇప్పుడు నేను యువకుడిగా ఉంటే ఈ యువతరం కంటే ఎక్కువగా, ఘోరంగా ప్రవర్తించేవాడిని. మా రోజుల్లో మాకిప్పుడున్న అవకాశాలు, సదుపాయాలు లేవు కాబట్టి అందరం పతివ్రతలమే అప్పుడు

చూపే బంగారమాయెనా శ్రీవల్లీ!

ఇప్పటి కుర్రాళ్లందరూ నేటి, ఈనాటి సూపర్ హిట్ పాట "చూపే బంగారమాయెనా శ్రీవల్లీ" అని తెగ రెచ్చిపోయి శ్రీవల్లీ బదులు వాళ్ళ గర్ల్ ఫ్రెండ్ పేరు ప్రతిక్షేపించుకొని తెగ పాడేస్తున్నారని "ఊరంతా అనుకుంటున్నారు!" ఈ చివరి రెండు మాటలు ఒకప్పటి తెలుగు పాటండోయ్!

ఇక్కడిదాకా బానే  ఉంది. 

కానీ మీ గర్ల్ ఫ్రెండ్ "బానే పాడుతున్నావ్రా" (ఆడా, మగా అందరూ ఒకళ్ళనొకళ్ళు "రా" అని పిలుచుకోవడం ఇప్పటి ఫాషన్ కదా!) ఏదీ పాట మొత్తం పాడంటే హద్దిరబన్నా అని పాట మొత్తం పాడారో అయిపోయారే!

అదేంటి సార్ అలాగనేస్తున్నారు? పాట ఫుల్లుగా పాడేస్తే ఏటవుతుందేటి? అని అడుగుతారు కదా? మీ చేత అడిగించుకొని చెప్పడం ఎందుకు? అడక్కుండానే చెప్పేస్తా! చెప్పకుండా ఉండలేనుగా? ఓ పక్క కడుపుబ్బిపోతూంటే!

  

ఎందుకంటే ... ఎందుకంటే .... మిగతాది రేపు చెప్తానని ఊరించచ్చు! కానీ ఎందుకులే పాపం రేపటిదాకా టెన్షన్. అసలే ఇప్పటి యూత్ కి ఎటు చూసినా టెన్షన్  టెన్షన్! నేనింకా దానికి అగ్నికి  ఆజ్యం పోయడం దేనికి? రేప్పొద్దున్న పైన దేవుడు నన్ను చొక్కా పట్టుకు అడిగితే? 

అందుకని చెప్పేస్తా... ఎందుకంటే 

అసలు నేను చెప్పేముందు మిమ్మల్ని ఓ ప్రశ్న వెయ్యాలి. అసలు పాటంతా ఎప్పుడైనా శ్రద్ధగా విన్నారా? వింటే మీకే తెలియాలే? బహుశా విని ఉండరు. ఎందుకంటే చాలా సర్వేల్లో చదివా. కుర్రకారుకి అటెంషన్ స్పాన్, ఓపిక బాగా తక్కువని. అందుకని కేవలం పల్లవే పదేపదే వినుంటారు. 

 

ఒహవేళ పొరపాటుని విన్నా మొదటి చరణం వినుంటారు! కానీ అసలు కధంతా రెండో చరణంలో ఉంది. 

బోస్ గారు రెండో చరణంలో ఏం రాసారో తెలుసా

నీ స్నేహితురాళ్ళు ఓ మోస్తరుగుంటారు 

అందుకనే ఏమో  నువ్వుందంగా ఉంటావు 

పద్దెనిమిది ఏళ్ళు  వచ్చాయా చాలు 

నువ్వే కాదెవరైనా ముద్దుగా ఉంటారు 

హయ్యబాబోయ్! ఇప్పుడు ఈ సీన్ ఊహించుకోండి. మీరు మీ గర్ల్ ఫ్రెండ్ దగ్గర శ్రీవల్లీ పేరు బదులుగా ఆమె పేరు ప్రతిక్షేపించి  పాడుతూంటే మీరు సిద్ శ్రీరామ్ లా ఫీల్ అయిపోతూంటే ఆమె పరవశించిపోయి ఆపేసావేం పాడు. పాట మొత్తం పాడు అంటే మీరు రెచ్చిపోయి ఆ రెండో చరణం పాడితే. తలుచుకుంటేనే నాకు గుండాగినంత పనయ్యింది 

ఏ అమ్మాయినైనా నీ చెలికత్తెలు మాములుగా ఉన్నారు కాబట్టి నువ్వుందంగా ఉన్నావు. లేకపోతే నువ్వబ్బే. జస్ట్ ఆర్డినరీ! అని. టీనేజ్ లో ఏ అమ్మాయైనా ముద్దొస్తుంది. నువ్వూ అంతే. నీకు ముప్ఫయి ఏళ్ళొస్తే భరించడం కష్టం. అని ఇలా పాడితే ఏమవుతుంది. 

అది కూడా నేనే చెప్తా. 

మీరలా తన్మయత్వంలో కళ్ళు మూసుకుని గొంతెత్తి పాడుతూంటే ఒక్కసారి మీ పాదంలో ఓ గునపం గుచ్చుకున్న ఫీలింగ్. మీరు అరిచారనుకుంటారు కానీ శబ్దం బైటికి రాదు. ఎందుకంటే అంత నొప్పి. 

ఎందుకో తెలుసా. మీరలా పాడగానే మీ గర్ల్ ఫ్రెండ్ తన ఆరించిల హై హీల్ తో మీ పాదాన్ని లేని శక్తి తెచ్చుకుని కసుక్కున తొక్కుతుంది. 

ఇహ అప్పటినించీ ఆ పుష్పరాజ్ లా కాలీడ్చుకుంటూ బ్రతుకీడ్చడమే! ఆ పైన మీ ఇష్టం. తస్మాత్ జాగ్రత్త 

PS: బోస్ గారు రాసింది అక్షర సత్యం. కాలేజీ లో ఒక అందమైన అమ్మాయి చెలికత్తెలు ఎప్పుడూ ఓ మోస్తరుగానే ఉంటారు. ఎందుకంటే చిన్న గీతని పెద్ద గీత చేయాలంటే ఎలా అన్న రహస్యం వాళ్ళకి తెలుసు. ఆర్డినరీ లుకింగ్ అమ్మాయిల మధ్యన ఏ  మాత్రం అందంగా ఉన్నా మిస్ వరల్డ్  లా కనిపిస్తుంది. 

అలాగే వయసులో ఉన్నప్పుడు ఎవరైనా ముద్దొస్తూ ఉంటారు! పెళ్ళిలో ఏ అమ్మాయికైనా పెళ్లికళ వచ్చినట్టు!

అలాగని చెప్పి అమ్మాయితో ఈ చేదు నిజాలు చెప్పేస్తామా ఏంటి 

  

 

దెబ్బతిన్న మనోభావాలు!

 దెబ్బతిన్న మనోభావాలు!

ఎవరి మనోభావాలు దెబ్బ తిన్నాయి అంటే ఎవరివో అయితే నాకెందుకు? నావే 

అదేంటో ఈ మజ్జెన రెండు మూడ్రోజులకోసారి దెబ్బ తినేస్తున్నాయి. 

క్షమించాలి. దెబ్బ తీస్తున్నారు !

వివరించాలా? వరిస్తా!

నా పోస్టులు కొన్నైనా చూసినవారికి ఒక విషయం అర్ధం అవ్వాలి. అదేమిటంటే నేను 99% అన్నీ కేవలం హాస్యానికే రాస్తాను. ఎందుకంటే ప్రతి మనిషి జీవితంలోనూ ఎప్పుడూ ఏదో  ఒక కష్టం ఉంటూనే ఉంటుంది. అందుకని నేను కనీసం రోజుకి ఒక్కసారైనా లైట్ గా అయినా నవ్వించగలిగితే నాకు ఓ చటాకు మంచి కర్మ పాయింట్స్ వస్తాయని ఓ దురాశ. 

ఇక్కడే ఓ గమ్మత్తుంది. అదేమిటంటే ఆ 99% లో 90% నా మీదే నేను జోకులు వేసుకుంటాను. ఇంకొకరి మీద వేస్తే వాళ్ళ మనోభావాలు దెబ్బ తింటాయి. (మనో భావాలు దెబ్బ  తినడం అన్నది ఈ దశాబ్దపు జాతీయ జాడ్యం అనుకుంటా!)

నా మీద నేనే జోకులు వేసుకుంటే నా మనోభావాలు దెబ్బ తినవు! 

పిడకల వేట: నా మీద నేను జోకులు వేసుకున్నానని కొందరు రెచ్చిపోయి నా మీద జోకులు విస్తృతంగా వేస్తున్నారు. మళ్ళీ వాళ్ళ మీదకి రజనీకాంత్ విలన్ పేల్చిన గుండుని విలన్ మీదకే తిప్పి కొట్టినట్టు నేను తిరిగి ఫెడేల్మని కొడితే తట్టుకోలేరు. నా మీద జోకులు వేస్తున్నప్పుడు స్రుతి మించకుండా జంధ్యాల జోకులు టైపులో ఎన్ని జోకులేసినా నాకు అంత ఆనందం. కానీ జబర్దస్త్ టైపు జోకులేస్తున్నారు. అది ఎగస్ట్రా! సభ్యత అనే సన్నటి గీత దాటకండి. గీత చెరిపేయకండి.  

ఇహ పొతే ఆ 9% పోస్టుల్లో ఓ నిగూడార్థం ఉంటుంది. నేను ఎవరి మీదైనా కామెంట్ చేయాలంటే హాస్యం జోడించి ఒకింత వ్యంగ్యంగా నర్మగర్భంగా అసలు ఎవరి మీద కామెంట్ చేసానో వాళ్ళకి కనీసం నా మీదేనా అన్న సందేహం కూడా కలగకుండా రాస్తూంటాను. అలా రాయడంలో ఉన్న కిక్కే వేరు!

ఇహ  నా మనోభావాలు ఎందుకు దెబ్బ తింటున్నాయి అంటే .... 

ఇలా నా హాస్య భరిత పోస్టులని కోడిగుడ్డుపై జిల్లెట్ మాక్ 4 రేజర్ తో షేవింగ్ చేస్తారు కొంతమంది సోషల్ మీడియా అన్ని చోట్లా. జోకుని జోకుగా తీసుకోరు. చాలా సీరియస్ గా తీసుకుని అందులో లాజిక్ లేదని ఘాట్టిగా రెండు చేతుల్తో పట్టేసుకుని ఎవరెస్ట్ ఎక్కిన ఫీలింగ్ తో కామెంట్  చేస్తారు. నాకు అవి చదివిన వెంటనే అర్జెంటుగా చచ్చిపోవాలన్న కోరిక తీవ్రంగా వచ్చేస్తుంది. కానీ చెయ్యాల్సిన లోకకల్యాణం  పనులు ఇంకా చాలా ఉన్నాయి కాబట్టి ఏ ఘోరానికి పాల్పడటం లేదు!

ఇంకో రకం ఆ 9% లోనే. అవేమిటంటే నేను ఏదైనా ధర్మ సూక్ష్మం చెప్పదలుచుకుంటే ఛస్తే స్ట్రెయిట్ ఫార్వర్డ్ గా చెప్పను. దాన్ని కూడా ఏదో  ఒక ఫోటోతోనో, ఆ ఫోటోకి పెట్టె కామెంట్ తోనో, ఫోటో లేకుండా ఓ పోస్టులో ఎక్కడో ఎవ్వరికీ దొరక్కుండా మాంత్రికుడి ప్రాణాలు చెట్టు తొర్రలో చిలకలో పెట్టినట్టు ఎంబెడ్డెడ్ గా పోస్ట్ చేస్తా. 

ఆ అంతరార్ధం అర్ధం గమనించరు! గ్రహించరు! పైపెచ్చు  మళ్ళీ కోడిగుడ్డుపై షేవింగ్ మామూలే. నాకేదో అస్సలు  ఏ విషయం తెలీదన్నట్టు అరటిపండు ఒలిచి కామెంట్  చేస్తారు. 

సోదాహరణంగా చెప్పమంటారా? చెప్తా! ఇంత రాసినవాడిని ఉదాహరణలు రాయకపోతే మళ్ళీ ఈ పోస్టుకి కూడా షరా మామూలే టైపులో కామెంట్స్ వస్తాయి. 

ఉదా 1: ఈ మజ్జెన కొబ్బరికాయలో పువ్వు ఫోటో పెట్టాను. అంటే చాలామంది హద్దిరబన్నా ఇన్నాళ్ళకి దొరికాడీ పెద్ద మనిషి. ఏసేద్దాం అని అత్యుత్సాహంతో కామెంట్స్  పెట్టారు. 

ఏమని?

చెప్పాగా? నాకేమి  తెలీదని, నేనో గొప్ప అజ్ఞానినని వాళ్ళ ఫీలింగ్  అని. మరి నాకు జ్ఞాన బోధ చేయాలిగా? 

"పువ్వు పుడితే అదృష్టం / శుభం కానీ పువ్వు పెడితే కాదు". ఆహా! నాకు తెలీదుగా ఈ చిన్ని విషయం!

"అది చేమంతి పువ్వు" - అబ్బో బానే కనిపెట్టేసారు! 

"అవునండీ! అది చేమంతి పువ్వే" - కామెంట్స్ కి వత్తాసు కూడానూ 

ఇదీ ఆ కామెంట్స్ వరస. సదరు వ్యక్తులు నాకు అది చేమంతి అని తెలీదని. అది నేనే ఆ కొబ్బరికాయలో పెట్టానని కూడా వాళ్ళు తెలుసుకోకుండా ఇలాంటి కామెంట్స్ ఎందుకు చేస్తారో నాకస్సలు అర్ధం కాదు.  

ఇంతకీ ఇందులో ఓ నిగూడార్థం కూడా ఉంది. అదేమిటంటే 

పాలు పొంగితే శుభం. కానీ గృహప్రవేశంలో దగ్గరుండి పాలు పొంగిస్తామే. మరి దానికి కొబ్బరికాయలో నేను పువ్వు పెట్టడానికి తేడా ఉందా?

ఇంకోటి. 50s, 60s దాకా ఓ నమ్మకం బాగా ఉండేది. ప్రజల్లో. అదేమిటంటే ఏదైనా ముఖ్యమైన పని మీద వెళ్తున్నప్పుడు,  ప్రయాణానికి బయలుదేరినప్పుడు మంచి శకునం ఎదురొస్తే లాభం, విజయం అని. కానీ ఇక్కడ ఎదురొస్తే అన్న మాటని విస్మరించి ఇంట్లో ఉన్న పునిస్త్రీని రిక్షాకో, జట్కాకో ఎదురు రమ్మనే వారు. మంచి శకునం  ఎదురొస్తే శుభం కానీ ఎదురు తెప్పిస్తే అని మరి అప్పటి పెద్దలకి తెలీదా? అలా చెయ్యడానికి, నేను కొబ్బరికాయలో పువ్వు పెట్టడానికి తేడా ఏమిటి?!

ఇంకోటి ఆ రోజుల్లోనే ముఖ్యమైన ప్రయాణానికి ఓ శుభ ముహూర్తం పెట్టేవారు. అంతవరకూ బానే ఉంది. కానీ చాలాసార్లు ఓ ఇబ్బంది ఎదురయ్యేది. అదేమిటంటే ఉదాహరణకి వాళ్ళు వెళ్లాల్సిన రైలు సాయంత్రం 8 గంటలకి అయితే ఈ బయల్దేరాల్సిన శుభ ముహూర్తం పొద్దున్న ఆరింటికో మరీ అదృష్టం బాలేపోతే ముందురోజు రాత్రి 8 గంటలకో ఉండేది. అప్పుడు ఉసూరుమంటూ ఆ ముహూర్తానికి బయల్దేరిపోయి అతడు సినిమాలో బ్రహ్మానందంలా రైల్వే స్టేషన్ లోనో బంధువుల ఇళ్ళల్లోనో రైల్ టైం దాకా వేళ్ళాడేవాళ్ళు. అప్పుడు నాలాంటి వాళ్ళకి ఓ బ్రహ్మాండమైన ఆలోచన వచ్చి ఆ సంప్రదాయాన్ని ఎవరికీ ఇష్టం వచ్చినట్టు వాళ్ళు మార్చేసుకున్నారు. వాళ్ళ సౌలభ్యం కోసం. కొంతమంది తీసుకెళ్లాల్సిన బ్యాగ్, హోల్డాల్ వగైరా ముహూర్తం సమయానికి తీసుకెళ్లి పక్కింట్లో పెట్టేసి ఇంటికి చక్కా వచ్చేవాళ్ళు. అంటే మన సామాను ఇంటి బైటికి వెళ్ళిపోతే మనం ప్రయాణానికి బయల్దేరినట్టే అన్న మాట! 

మరి అలా పక్కింట్లో సామాను పెట్టడానికి, నేను కొబ్బరికాయలో పువ్వు పెట్టడానికి తేడా ఏమిటో?

ఉదా 2: ఇంకో పోస్ట్ ఇటీవల పెట్టా. ఓ కార్టూన్ పెట్టి పొరుగింటి పిల్ల  కూర రుచి అని ఊరికే అనలేదు అని వ్యాఖ్యానించాను. 

ఇహ చూస్కోండి. మొదలెట్టారు కొంతమంది. అది పొరుగింటి పుల్ల కూర. పిల్ల కూర కాదు. అని! 

అయ్యా! ఆర్యా! నాకు ఆ మాత్రం సామెతలు తెలీకుండానే 60 ఏళ్ళు వచ్చాయని నిజంగా నమ్ముతున్నారా? మీ ఇంట్లో సంగతి నాకు తెలీదు కానీ మా ఇంట్లో సామెత మాట్లాడకుండా ఒక్క రోజు కూడా గడవదు. అంత ఎక్కువగా సామెతలు వాడతాము. 

ఇక్కడ పుల్ల కూరకి పిల్ల కూర అని కావాలనే పన్ లాంటిది వాడాను. అది అర్ధం చేసుకోకుండా నాకు సామెతలు నేర్పించడం. 

చెప్పుకుంటూ పొతే ఇంకా చాలా ఉన్నాయి  ఉదాహరణలు. కానీ మేటర్ అర్ధం అయ్యింది కదా?

ఇహ ముందు దయ చేసి జోకుని జోకులా తీసుకుని నవ్వొస్తే నవ్వండి. లేకపోతే మొహం నా మొహంలా పెట్టుకుని కిందకి స్క్రోల్ చేసేయండి. అంతే కానీ కోడిగుడ్డుపై షేవింగ్ చేయకండి. 

ఈ పోస్టుకి చాలామంది మనోభావాలు దెబ్బ తింటాయి గారంటీగా.  నేనేం ఫీల్ అవ్వను. ఎందుకంటే నావి దెబ్బ తిన్నాయిగా ఇన్నాళ్లు. ఇప్పుడు మీ వంతు. అందరం సామూహికంగా ఫీల్ అయిపోదాం. 

ఇలా ఈ విషయం రాద్దామా వద్దా అని చాలా నెలలుగా అలోచించి, చించి ఏదైతే అదే అయ్యింది. నా మనసులో మాట చెప్పేద్దామని నిర్ణయించుకుని రాసేశా. ఎవరో కనీసం ముఖ పరిచయం  కూడా లేనివాళ్లు ఏదో  ఫీలవుతారని నేను రోజూ ఫీల్  అవ్వడం ఎందుకు? తాంబూలాలు ఇచ్చేసాను.  

నవ్వడం. నవ్వించడం. నవ్వలేకపోవడం.  - వీటిల్లో ఏది కావాలో మీ చేతుల్లోనే ఉంది. 

Vaikuntha Ekadasi. Bongaraalu

 మళ్ళీ మర్చిపోతాను ముందస్తుగా అందరికీ వైకుంఠ ఏకాదశి శుభాకాంక్షలు 

వైకుంఠం అనగానే అరచేతిలో వైకుంఠం గుర్తొస్తుంది 

అరచేయి అనగానే నా చిన్నప్పుడు అరచేతిలో బొంగరం తిప్పడం గుర్తొస్తుంది 

ఇప్పుడు ఆ ఎపిసోడ్ మీ కోసం 

నాకు సుమారు పదేళ్లున్నప్పుడు నా దగ్గర రెండు బొంగరాలు ఉండేవి. చెక్కతో చేసిన మాన్యువల్ బొంగరాలు! మాన్యువల్ అని ఎందుకన్నానంటే ఈ రోజుల్లో మెకానికల్ బొంగరాలొస్తున్నాయి!

నాకు ఇప్పటికీ ఆ రెండు బొంగరాలు కళ్ళముందు కనిపిస్తాయి వాటిని తలుచుకోగానే. ఒకటి  పెద్దది. బండలా ఉండేది. కానీ మంచి ఆకర్షణీయమైన రంగుల్లో ఉండేది! చిన్నది బుజ్జిది! అది నా ఫేవరెట్ 

ఆ రెండు బొంగరాలతో బోల్డు విన్యాసాలు, యుధ్ధ క్రీడలు. 

యుద్ధ క్రీడలంటే ప్రత్యర్థి బొంగరాన్ని మన బొంగరంతో నడినెత్తి మీద కొట్టి కపాలమోక్షం చేయడం! ఈ బొంగర యుద్దాలు వారానికోసారో, పండగ ప్రత్యేకంగానో జరిపేవాళ్ళం. లేకపోతే రోజూ బొంగరాలు పగలకొట్టుకుంటే ఇంట్లో మళ్ళీ మళ్ళీ బొంగరాలకి డబ్బులడిగితే మన వీపు బద్దలవుతుంది కదా?

నా బుజ్జి బొంగరం ములికి బాగా సూదిగా ఉండేది. దాన్ని గురి  చూసి కొట్టడం కూడా చాలా వీజీగా ఉండేది. అందుకని  దాంతో చాలా బొంగరాలు పగలకొట్టాను. 

ఆ పెద్ద బండ బొంగరం మోటుగా ఉండేది. కొంచం గురి తప్పేది కూడా. కానీ ఇంకో బొంగరం నెత్తి మీద పడిందంటే దాని బరువుకే ప్రత్యర్థి బొంగరం మిగిలిపోయేది. అది  బాగా బరువుగా ఉండడంతో కొన్నాళ్ళకి నేను దాన్ని విసిరే యాంగిల్ సరిగ్గా లేక ఓసారి దాని ములికి కొంచం ఓ పక్కకి ఒంగిపోయింది. నాకదంటే ఇష్టం లేదు కాబట్టి ఆ ఒంపు సరి చేయకుండా అలాగే వాడేవాడిని. ఆ వంకర ముల్లుతో అది పాపం అటూ  ఇటూ సముద్రంలో తుఫానులో ఊగిపోయే నావలా, బాగా మందు కొట్టి రోడ్ మీద నడుచుకుంటూ వెళ్ళేవాడిలా అష్టావక్రముగా తిరిగేది. చూడ్డానికి  భలే విచిత్రంగా ఉండేది. కొన్నాళ్ల తర్వాత అప్పోజిషను వాడి బొంగరం ధాటికి తట్టుకోలేక కింద ములికి దగ్గర నించి  పగిలిపోయింది!

తర్వాత చాలా ఏళ్ళు కేవలం ఆ చిన్న బొంగరంతోనే విన్యాసాలు. విన్యాసం అంటే ఏమిటంటారా బొంగరం విసిరి అది నేలమీద తిరుగుతూంటే దాని ములికి దగ్గర మన చేయి పెట్టి రెండు వేళ్ళ మధ్యనించి దాన్ని చేతిమీదకి తీసుకుని అరచేతిలో తిప్పడం! 

కొంతమంది అనుభవజ్ఞులు బొంగరాన్ని కిందకి కాకుండా గాల్లోనే భూమికి సమాంతరంగా విసిరి దాన్ని డైరెక్ట్ గాఅరచేతిలోనే పడేట్టు వేసి అరచేతిలో తిప్పేవాళ్ళని లీలగా గుర్తు. 

కొన్ని సంవత్సరాల క్రితం ఓ బంధువుల ఇంట్లో వాళ్ళ అబ్బాయి  ఈనాటి మెకానికల్ బొంగరం తిప్పుతూంటే వాడిని మాయ చేసి ఆ బొంగరాన్ని  నా అరచేతిలో తిప్పి చూపిస్తే వాడికి అరచేతిలో వైకుంఠం చూసినంత హాశ్చర్యానందసంభ్రమం! ఇప్పటి ఈ (E) జనరేషన్ కి అలాంటి విన్యాసాలు తెలీవు. అసలా మాటకొస్తే అతి తక్కువమందికి ఈ బొంగరాల విషయం తెలుసు. 

అలా నేను అరచేతిలో బొంగరం తిప్పిన ఫోటో మీకోసం  వైకుంఠ ఏకాదశి ప్రత్యేకం!