Lite Lelo!!

ముందస్తు మాట: ఈ నా "రచన" ఆంధ్రప్రభ నవంబర్, 1992 లో వేసారు.

"లైట్ లేలో"

ఓ రోజు ఆఫీసులో తీరిగ్గా కూర్చున్నప్పుడు, అంటే రోజూ తీరికే - అది వేరే విషయం , మా శర్మ నా దగ్గరకొచ్చి "ఇహ నా వాళ్ళ కాదండీ!" అన్నాడు.

ఇందులో కొత్తేమీ లేదు. వింత అంతకన్నా లేదు. కనీసం రెండు మూడు రోజులకోసారైనా  శర్మ నోటినుంచి ఆ డైలాగ్ వినిపిస్తూంటుంది. కాకపోతే ఒక్కోసారి ఒక్కో కారణం.

ఇప్పుడేమయ్యిందో?!

అదే అడిగాను.

"వానలగురించి ఆకాశంలోకి చూసి చూసి మెడ పట్టుకుపోతోందే తప్ప ఒక్క చినుకైనా రాలలేదు కదా?" అన్నాడు మెడ పట్టుకుని.

అతనన్నదాంట్లో ఆవగింజంత అబద్ధం కానీ అతిశయోక్తి కాని లేవు. ఈ ఏడాది హైదరాబాద్ ప్రజానీకం వానలకు ఎంత మొహం వాచిపోయారంటే, ప్రతిరోజూ సాయంత్రం, పగలు పనులుంటాయి కదా, ఇంటిముందు కుర్చీ వేసుకుని ఆకాశంలోకి చూడటం ఒక అలవాటైపోయింది.

ప్రజలంతా చకోరపక్షులైపోయారు కాని చుక్క వాన లెదు.

"మా కాలనీలో నిన్న ఓ నిమిషం వాన పడిందోయ్!" అని అదేదో డబల్ మర్డర్ అయినంత సెన్సేషనల్ న్యూస్ లాగా జనం చెప్పుకోవడం చిన్న ఫాషన్ కూడా అయ్యింది.

సరే, కథ మళ్ళీ ఫాస్ట్ ఫార్వర్డ్ చేసి మా శర్మ దగ్గరికి, ఆయన అరిగిపోయిన డైలాగ్ దగ్గరికి వద్దాం. మా శర్మకి ఏదో విధంగా ధైర్యం నూరిపోయకపోతే ఆయన ఇంకా నీరు కారిపోవడం, అతన్నలా చూసిన మిగతా వాళ్ళందరూ జావ కారిపోవడం వగైరా ప్రమాదం ఉంది. ఎంచేతంటే మా అందరిలోనూ శర్మ చాలా భారీ మనిషి. కొద్దో, గొప్పో చిన్న లీడర్ కూడా . మరంచేత అతన్ని కొంచం మూడ్ లోకి తెద్దామని "అయితే పదండి! "దేవి" లో మంచి సినిమా ఆడుతోంది దాన్నిండా వాన పాటలే!" అన్నాను   

ఈ డైలాగ్ మిగతా ఆంధ్రులకు కొంచం వింతగా అనిపించినా, మా హైదరా"బాధీ"యులకు మాత్రం ఏ మాత్రం వింత కాదు. ఇన్నాళ్ళూ మేము కూడా సినిమాలకి "చిరు"ని చూడ్డానికో, "విజైశాంతి" రెచ్చిపోయిందనో, అదీ, ఇదీ కాకపోతే పాటలు సూపర్ హిట్లనో వెళ్ళేవాళ్ళం.

కాని ఇప్పుడో - సినిమాలో వాన ఉంటె చాలు రెచ్చిపోయి చూసేస్తున్నాం. లేకపోతే వానలు ఎలా ఉంటాయో మరిచిపోయే ప్రమాదం ఉంది కదా!

ఈనాడన్ని సినిమాల్లోనూ ఓ వాన పాట మస్ట్. మన అదృష్టం బాగుంటే రెండు వాన పాటలు. ఇంక ఆ సినిమా మా ఊళ్ళోమట్టుకు వందరోజులు ఖాయం. "ప్రజలు కోరుకుంటున్నారు కాబట్టి ఇలాంటి పాటలు వగైరా సినిమాలో పెడుతున్నాం" అని నిర్మాతలు, దర్శకులు చెప్పడం ఎంత నిఝమ్!!

కాగా, పోగా ఇప్పుడు మేము "చిరు"కోసం కాకుండా చిరుజల్లు కోసం సినిమా చూస్తున్నాం!

అసలీ ఏడాది వానలెందుకు పడటంలేదు అని ఈ మధ్య టీవీలో వాతావరణ శాఖ డైరెక్టర్నిడైరెక్ట్ గా ఇంటర్వ్యూ చేసారు.

"వానలు పడకపోవడం ఏమిటి?! శుభ్రంగా పడుతున్నాయి" అన్నాడాయన.

ఆ ఇంటర్వ్యూ ని తిలకిస్తున్న ప్రజానీకం సగంమంది మూర్ఛపోయారు. ఇంటర్వ్యూ చేసే అమ్మాయి కూడా మూర్చిల్లింది. వెంటనే ఆ వాతావరణ డైరెక్టర్ పక్కనే ఉన్న గ్లాస్ లోని నీళ్ళు - కొంప తీసి అవే వాన నీళ్లంటాడేమో? - ఆ అమ్మాయి మొహం మీద చల్లాడు. ఆ ఉపశమనానికి ఆమె "లైట్"గా  తేరుకొని వెర్రి చూపులు చూడటం ప్రారంభించింది.

ఇంక ఆ డైరెక్టర్ గారు (వాతావరణ శాఖ) పరిస్థితి అర్థం చేసుకుని తనే ప్రశ్న వేసుకుని, తనే జవాబు చెప్పి ద్విపాత్రాభినయం చేసాడు. దాని సారాంశం ఏమిటంటే ..

"హైదరాబాద్ లో వానలు చాలా భారీగానే పడుతున్నాయట. అయితే మబ్బుల్లోనుంచి కిందకి ప్రయాణం కట్టిన చినుకులు ఈ భూమ్మీద వేడికి మార్గమధ్యంలోనే ఆవిరైపోయి మళ్ళీ మబ్బులైపోతున్నాయిట. ఇదొక విషవలయంగా తయారయ్యిందిట. దీనికేమైనా ప్రత్యేకమైన చర్యలు సిఫారసు చెయ్యమని ప్రభుత్వం ఓ "మబ్బు కమిటీ"ని కూడా వేసిందిట. వాళ్ళ నివేదిక అందగానే తక్షణ చర్యలు తీసుకుంటారుట. అప్పటివరకు హైదరాబాద్ లో వానలు పడతాయి కాని భూమ్మీద పడవుట. అంటే "టెక్నికల్"గా వానలు పడుతున్నాయి కాని "ప్రాక్టికల్"గా కాదుట" వగైరా వగైరా - ఇలాగే సాగింది ఆయన ఇంటర్వ్యూ ప్రహసనం.

పాపం ఈ పడీపడని వానలకి మొన్న ఆదివారం మావాడు - అయిదేళ్ళ  కుర్రకుంక బలైపోయాడు. అదెలాగంటే - ఆదివారం మధ్యాహ్నం మూడున్నరకి బైట ఆడుకుంటున్న వాడు లోపలికి పరిగెత్తుకొచ్చాడు.

"అమ్మా! అమ్మా! వాన ....వాన పడుతోంది" వాడి ఆవేశానికి, ఆనందానికి పట్టపగ్గాల్లేవు.
కాని జీవితంలో అన్ని ఆనందాలు క్షణికమే అని వాడికి ఓ క్షణం ఆలస్యంగా తెలిసింది!

ముందు వాడు, వాడి వెనకాల వాళ్ళ అమ్మ, నేను బయటకు పరిగెత్తాం. "ఏరా, వెధవా! వేలెడంత లేవు! అప్పుడే అబద్ధాలు మొదలెట్టావా?" అని వాడిని బాదేసింది కన్నతల్లి.
ఆవిడకు ప్రధమ కోపంలెండి!

పాపం! వీడికి మతిపోయింది. వాడు లోపలికి  100 కిలోమీటర్ల వేగాన పరిగెత్తాడే? అయిదు సెకన్ల క్రితం పడిన వాన ఏమైనట్టు? వాన పోయి దెబ్బలు మిగిలాయి.

"వర్షాధార బతుకు"లంటే ఇవేనా?!

వాడు వాకిట్లో ఉన్నప్పుడు చినుకులు మొదలెట్టడం నిజం. కాని వాడు లోపలి వచ్చి, మళ్ళీ బయటకు వెళ్ళేటప్పటికి ఆ పడిన నాలుగు చినుకులు ఆవిరైపోవడం, అది నాలుగు చినుకుల  వానగానే ఆగిపోవడం, వాడి వీపు విమానం మోత మోగడం చాల దారుణంగా జరిగిపోయాయి.

కేవలం "క్షణక్షణముల్ హైదరాబాద్ వానల్".

ఈ మధ్య ఈ ఊళ్ళో పెళ్ళిళ్ళల్లో గుమ్మం దగ్గర పన్నీరు జల్లడం మానేశారు. ఎందుకా? అమ్మాయిలు పన్నీరు బుడ్డీతో తలమీద పన్నీరు చల్లగానే  - ఇక ఈ జీవితంలో వానలు చూడవేమో అని బెంగపెట్టుకున్న ప్రజల నెత్తిమీద నిజంగా పన్నీరు జల్లులా అనిపించి ఎవ్వరూ అక్కడినుండి కదలడం మానేశారు. దాంతో పన్నీరంతా అయిపోయి, అమ్మాయిలు చేతులు నొప్పి పెట్టి, వాళ్ళు నీరు కారిపోయి, ఇక చల్లడానికేమీ మిగలక ఈ సంప్రదాయాన్ని మానేశారు.

ఇంతకీ అసలు కథ - మొత్తానికి శర్మని దేవీలో సినిమాకి లాక్కుపోయాను. సినిమా అయ్యాక జీవుడు తెగ ఆనందపడిపోయాడు. నేను స్కూటర్ తీస్తున్నాను.

"ఏమండోయ్! సినిమాలో వాన కొంపతీసి హాల్ల్లోగాని పడిందేవిటండీ?" అన్నాడు మహదానందంగా.

కొంపతీసి ఈ చకోరపక్షిగాడికి చూడక చూడక రెండు వానలు చూడగానే పిచ్చెక్కలేదు కదా? పూర్ ఫెలో!

"ఎందుకొచ్చిందా సందేహం?" సందేహించాను.

"మరేం లేదు. బట్టలన్నీ తడిసి ముద్దయిపోతేను!" అన్నాడు శర్మ

అది వాన మహత్యం కాదని, ఆ హాల్ ఏ.సి. మహాత్యం అని చాల కష్టపడి నమ్మించాను. కాని తరువాత జాలేసింది.

ఆ అమాయకుడిని ఆ వెర్రి నమ్మకంలోనే ఉంచేస్తే బాగుండేదేమో?!   

Unveling an hitherto unknown dimension of my life!!

This IS a long post! Read on to know an unknown facet of my life!

Exactly 35 years ago! 22nd September, 1980 evening around 8 PM. ....flashback!! Am posting this almost exactly to the minute;)

Unveiling a hitherto little known fact of my life!!

On that day, I was eagerly awaiting in Sri Venkateswara Vignana Mandir, Guntur, one among many hopefuls, waiting for the announcement of names of Winners!!

Cut to 1 day before. I've participated in the Grand Scooter Endurance Rally organized by Rotary Club of Guntur on the previous day. It was about 100 K.M.s starting from the Parade Grounds, Guntur and going to Managalagiri onward to Tenali and back, a triangular route. I didn't know, as are the others, anything about motor rallies till then! We all participated in the briefing one day before and all I could understand was that to win we have to maintain the given timings in the given sections! It was a Time, Speed, Distance rally and I had a Priya scooter (well my dad bought it and I was in my final semester of MBA!). I've successfully completed the rally and there were no navigators! Only the rider has to check the TSD charts and maintain those speeds. Of course very safe speeds were given and the most painful part is that we've to actually maintain very low speeds for longer periods! That's why it was called Grand Endurance Rally!!

Next day evening all of us gathered in the huge auditorium and it was the concluding function of their Youth Activities Week celebrations and lots of participants of other games, contests etc., as well as all the members of the Rotary and Rotaract Clubs were there numbering 500+ people in the auditorium! I waited for the announcement of results of our Rally but to my disappointment they announced in the beginning  of the meeting itself that the tabulation of results is still going on and the results will be announced as soon as they were ready!

I wasn't expecting any prize as it was the very first Rally I've participated. But was there just out of curiosity and perhaps with a faint hope! Finally around 8 PM they started announcing the top 3 prizes of the Rally. First prize winner announced! It wasn't my name :( Ditto with the second prize!! And out of the blue I heard my name being announced as the Third prize winner!!

Wow! It was music to my ears and an unbelievable experience, receiving the prize from a dignitary in front of some 100's of people!

(It was the 2nd time for me to receive a prize, first time was in my 7th class when I got a prize for “Best actor” (!) or some such thing for a doctor's role I've played in the school anniversary! I got a soap box as prize for that, a prized possession in those days ;) )

Well another unexpected bonus that evening was an over excited Rotary club member suddenly announced cash prizes to all the winners of the rally!! And I don't exactly remember but I think  it was either Rs.500 or Rs.1,000 which was a HUGE amount in those days!

Am posting the photos of the function and try to identify me ;) Yes! I was THAT thin in those days :(

And I walked err floated in the air and reached home and after showing off my shield to my family immediately rushed to my friends cum classmates room which was just 200 yards from my home and shared that joy with all of them. Next day I showed it off in my University and boasted that I missed the 2nd prize as I wasn't wearing the helmet ;)

That win in the very first Rally got me hooked to motor rallies and after coming to Hyderabad few years later I joined Andhra Pradesh Motor Sports Club (APMSC) and started participating in their Club Rallies for amateurs. Since I had no money to modify my bike to participate in the bigger events I've confined myself to the club events as well as “Treasure Hunts” (fun family events which involve solving clues and visiting those spots) organized by the club.

In one of the rallies I drove my brand new Ind Suzuki motorcycle at speeds of around 100 KMPH in the competitive segments which typically run through the hinterland through villages and all of you should be knowing the condition of rural roads 35 years ago. And in the TSD rallies higher speeds are given in the hinterland and speeds of 20 KMPH are given in the city!! First time I've experienced riding a bike an inch or two above the ground, it was literally flying!! Unfortunately motor rallies aren't exactly a spectator sport and doesn't have much following in India back then at least.

I still remember in one of the rallies I ran out of petrol about 30 K.M.s from Hyderabad and  if I remember correctly it was somewhere in the Vikarabad area. And our only option was to go back about 10 K.M.s to a village which we crossed and where we saw a guy selling petrol in barrels! But how to travel 10 K.M.s and that too on that road with lots of steep gradients?! We stopped a villager on a bike and my brother pillion rode on his bike holding my left hand and dragging me and my bike all along! At some points I literally cried in pain especially while he was pulling me up the steep gradients, literally an uphill task. I've a suspicion that my left hand must've grown at least half an inch longer that day!! In the same rally I distinctly remember another rider NTR as he was called (N Tirumal Roy) had a flat tire but he cut off the tube and tire and completed the last leg of the rally riding on the rim!! Oh Boy!! That was what you call guts. He later became famous in the rally circuit.

As I was unable to participate in the bigger events, to satiate my appetite for rallying, I started thinking out of the box (yes I used to think out of the box even as a student, though that term was coined much later!) and used to volunteer for the Time Check controls  for the Charminar Challenge Rally one of the prestigious events of APMSC in those days! I along with 2/3 other friends used to man one of the Time Control check points and it was an unbelievable experience, sitting in the Narsapur forests in the night and waiting for the very first car to drive in. And the rush of adrenaline even as a Time Keeper when those cars zoomed in was to be experienced. I used to enjoy that experience thoroughly. Later on as I became older I somehow lost interest in mid 90's.

Well, now you “know” that hitherto unknown dimension of my life ;)

Money Plant!!!

టమాటో మొక్కలకి టమాటోలు, బెండ మొక్కకి బెండకాయలు, వంకాయ మొక్కకి వంకాయలు కాసినట్టే మనీ ప్లాంట్ కి డబ్బులు  కాస్తాయని నమ్మాను. ఎందుకంటే నేను తెల్లనివన్నీ పాలు, నల్లనివన్నీ నీళ్ళు అని నమ్మే టైపు! ఘోరంగా మోసపోయాను. రోజూ బోల్డు నీళ్ళు పోసి (అది కూడా డబ్బు పోసి కొన్న నీళ్ళు! ఎలాగో రేపో ఎల్లుండో డబ్బులు కాస్తాయి కదా గుబురు గుబురుగా అని పెట్టుబడి పెట్టాను!) ఎంతో ప్రేమగా పెంచాను. విస్తరాకులంత ఆకులు పెరుగుతూంటే, కాయబోయే డబ్బులకి విస్తరేసుకొని కూర్చున్నాను.

అంతా వృధా! మహాకవి శ్రీశ్రీ గారు ఎప్పుడో చెప్పారు "ముందు దగా వెనక దగా! కుడి ఎడమల దగా దగా!!" అని. పెద్దల మాటలు వినకపోతే ఏమవుతుందో మరొక్కసారి తెలిసింది.  ఆ మనీ ప్లాంట్ పీకి బైట పారేసాను. అదృష్ట వశాత్తు నాకేమి ఆకాశవాణి "మొక్కే కదా అని పీకితే....  .."  అని ఏమీ వినిపించలేదు ;) లేకపోతే డబ్బూ పాయె, శని పట్టే అన్నట్టయ్యేది నా పరిస్థితి! బ్రతికిపోయాను.

చేతికి అంది వస్తుందనుకున్నది చెయ్యి జారి పోతే నేనయితే ఈ మనస్తాపం తట్టుకున్నాను కాని ఇంకెవరయినా అయితే?!

Life's purpose or Jeevita Lakshyam !!

కొంతమంది జీవితాలు చూస్తే వాళ్ళు "కారణజన్ములు" ఏమో అనిపిస్తుంది. పుట్టీ పుట్టగానే పరిమళిస్తారు. వాళ్ళనుకున్నది తొందర తొందరగా సాధించేసి ఏదో పెద్ద అర్జెంటు పనున్నట్టు వెళ్ళిపోతారు. ఉదాహరణకి ఆది శంకరాచార్య, స్వామి వివేకానంద, రామానుజన్. మాండొలిన్ శ్రీనివాస్ కూడా అదే కోవకి చెందినవాడు.

నాలాంటి "అకారణజన్ములకి" ఎందుకు పుట్టామా అన్నది తేల్చుకునేలోపలే జీవితం అయ్యిపోతుంది:(

అసలు ఆలోచిస్తూంటే దేవుడు మనుషులందరికీ చాల అన్యాయం చేసాడనిపిస్తోంది! ఎంచక్కా మనందరం పుట్టినప్పుడు మన కాలి బొటనవేలికో, మెడకో ఒక చిన్నట్యాగ్ మన జీవితంలో సాధించాల్సినది రాసిపెట్టి పంపించచ్చుగా? అప్పుడు మనకి యుక్త వయస్సు రాగానే, మన తల్లితండ్రులో, లేదా పెంచిన పెద్దవాల్లో మనల్ని పిలిచి "ఒరే అబ్బీ! ఇదిగోరా నీ జీవితలక్ష్యం అని ఇనప్పెట్టేలో అన్నాళ్ళు భద్రంగా దాచిన ఆ చీటీ మన చేతిలో పెడతారు. అప్పుడు మనం ఎంచక్కా, చేతనైతే చకచకా, చేతకాకపోతే ఒకింత నిమ్మదిగా మన జీవిత లక్ష్యం సాధించేసి హాయిగా కాళ్ళు చాపుకొని కుర్చోవచ్చు :)
 

ఈ ఫెసిలిటీ లేకపోవడంతో చూడండి ఎంత ఇబ్బందో? నా మట్టుకు నాకు దాదాపుగా రిటైర్మెంట్ వయసు దగ్గరపడుతున్నా ఇప్పటిదాకా నేనెందుకు పుట్టానో తెలీకపోవడంతో, నేను దుష్ట రక్షణ చెయ్యాలో, శిష్ట రక్షణ చెయ్యాలో తెలీక అలా పడక్కుర్చీలో కాళ్ళూపుకుంటూ కాలయాపన చేసేస్తున్నాను. ఇదేమన్నా బాగుందా? నాకయితే బాలేదు.

మీరేమంటారు?!!

Antharvani and Akashavani

నా చిన్నప్పుడు అంటే 60's , 70's లో చాలా తెలుగు సినిమాల్లో అంతర్వాణి, ఆకాశవాణి చిన్న ప్రధాన పాత్రలు పోషించేవి!

ఇక అంతర్వాణి విషయానికొస్తే నిలువుటద్దాలే దాని ఇల్లు! హీరో కాని హీరోయిన్ కాని లేదా వాళ్ళ తండ్రి కాని ఏదైనా ఒక "వెధవ" పని చేయ్యపోతే ఇది వెంటనే రంగంప్రవేశం చేస్తుంది. వాళ్ళు అద్దం ముందుకి రాగానే అది వెంటనే "వాళ్ళ ప్రతిబింబం" లా కనిపించి, మంచి ఎఫెక్ట్ కోసం ఒక వికటాట్టహాసం చేస్తుంది. వెంటనే ఆ సదరు పాత్రని పట్టుకొని "తళతళ" తప్ప ఇంకేది మిగలకుండా ఉతికి ఆరేస్తుంది. "ఆయ్! ఏమిటి నువ్వు చేద్దామనుకుంటున్నది. అసలు ఏమనుకుంటున్నావు నీ గురించి? ఎందుకింత అన్యాయానికి ఒడిగట్టావు?" ఇట్లా ఆ కథని పట్టి కడిగేస్తుంది! అప్పుడప్పుడూ మంచి పని చేద్దామనుకున్న వాళ్ళని వెధవ పని చెయ్యమని ప్రేరేపించడం కూడా ఉందండోయ్!! అప్పుడు ఆ హీరో కాని హీరోయిన్ ఉడుక్కొని వెంటనే చేతిలో ఏదుంటే అది కోపంతో ఆ అద్దంమీదకి విసిరేస్తారు! అప్పుడు ఆ అంతర్వాణి ఆ పగిలిన అన్ని అద్దం ముక్కల్లోనూ కనిపిస్తూ, వికటాట్టహాసం రిసౌండ్ వచ్చేలా నవ్వుతూ అదృశ్యం అయ్యిపోయేది! అలాంటి సినిమా చూసి ఇంటికొచ్చాక రెండు రోజులదాక తల దువ్వుకోవడానికి కూడా అద్దం జోలికి పోయేవాడిని కాదు :(

అపుడప్పుడూ హీరో కాని, తరుచుగా హీరోయిన్ కాని భారీ కష్టాల్లో పడ్డప్పుడు "ఆకాశవాణి" ఒక విషాద గీతం ఎత్తుకునేది! అసలే ఆకాశంలో ఎత్తుగా ఉంటుందేమో ఆ పాటలు కూడా సాధారణంగా పై స్థాయిలోనే (High pitch!) ఉండేవి. ఈ ఆకాశవాణి పాటల్లో ప్రధాన వాద్యం వయోలిన్!! ఆ వాయులీనంలో ఈ ఆకాశవాణి పాట లీనమయ్యిపోయేది. ఆ పాట వస్తున్నంతసేపు హీరో లేదా హీరోయిన్ ఒకటే భారీ బరువులు మోస్తూండడం, లేదా భారీ వర్షంలో రోడ్ మీద రాత్రిపూట చీకట్లో, మెరుపుల వెలుగులో అలా నడుచుకుంటూ వెళ్లిపోవడమో చూపించేవాళ్ళు. లేదంటే ఎవరికైనా వర్షంలో ప్రసవం!!

ప్చ్! ఇప్పటి సినిమాల్లో అంతర్వాణి లేదు. ఆకాశవాణి లేదు.  రెండు వాణిలు అంతర్ధానం అయ్యిపోయాయి.  

Vinayaka Chavithi in 60's

నేను స్కూల్లో చదివేటప్పుడు, అంటే మూగమనసులు సినిమా ఫస్ట్ సీన్లో ముసలాయన అన్నట్టు "ఎప్పటి కథ బాబు?", 60's లో వినాయకచవితి ముందు రోజు మధ్యాన్నం స్కూల్ సెలవిచ్చేసేవాళ్ళు. అంతే వెంటనే అబ్బాయిలందరం ఊరి మీద పడి, కనిపించిన ప్రతి మొక్క, చెట్టు విచక్షణ లేకుండా పీకేసి, ఇంక మొయ్యలేము అనుకున్నప్పుడు ఇంటికెళ్ళి, సంజీవిని పర్వతం పెకిలించి తీసుకొచ్చిన హనుమంతుడి లాగ (హనుమంతుల వారు ఖచ్చితంగా మా అంత పోజు పెట్టి ఉండక పోవచ్చు!) పెద్ద పోజు ఇచ్చేవాళ్ళం! ఆ రోజుల్లో ఇప్పటిలాగా విరివిగా కెమెరాలు లేవు కాబట్టి ఆ "సెల్ఫీ"లు అన్నీ నా హృదయంలోనే ఉండిపోయాయి. మన మనసులో ఉన్నది ప్రింట్ చేసే రోజు త్వరలోనే వస్తుందని నా ఊహ! ఆశ! అప్పుడు ఆ "సెల్ఫీ" ప్రింట్ తీసి పోస్ట్ చేస్తాను.;)

ఆ తర్వాత వినాయక చవితి రోజు, ఇద్దరు అక్కలు, నేను ఒక తమ్ముడు పాలవెల్లి కట్టడం, మా చేతనైనంత దాన్ని అలంకరించడం షరా మామూలే! పిల్లలం కదా? పూజకంటే ప్రసాదం మీదే ధ్యాస ఎక్కువ ఉండేది. కాని పిల్లల్ని దేవుడు ఇలాంటి విషయాల్లో తప్పు పట్టడు. ఇలాంటి విషయాలేంటి, ఎలాంటి విషయాల్లోనూ పిల్లల్ని దేవుడు అపార్థం చేసుకోడు. ఎందుకంటే "పిల్లలూ, దేవుడూ చల్లని వారే! కల్లాకపట మెరుగని కరుణామయులే" అన్న పాట మీ అందరికీ గుర్తుండే ఉంటుంది!!

ఈ రోజుల్లో కరివేపాకు, కొత్తిమీర దగ్గర నించీ అన్నీ కొనుక్కోవడమే! ఇక వినాయకుడి పూజకి పత్రీ సంగతి చెప్పనఖ్ఖరలేదు. ఆ సరదాలు అన్నీ "హుష్ కాకి" :(
 
నాకందుకే అప్పుడప్పుడూ "ఏంటో గురూ? ఆ రోజులే వేరు" అని వేటగాడు సినిమాలో రాజబాబు లాగ ఒక పెద్ద నిట్టూర్పు వదలాలనిపిస్తూంటుంది:(

ఇంకా రాద్దామని ఉంది కాని ఇప్పుడు వెళ్లి రేపటి పూజకి పత్రీ కొనుక్కు రావాలి కదా? అందుకని ఇప్పటికి శెలవు!

Facebook in Telugu!!

కొంత మంది తెలుగు భాషా వీరాభిమానులు పేస్బుక్ ని ముఖపుస్తకం అని తరుచుగా రాయడం చూస్తున్నాను. అప్పుడప్పుడు సరదాకి రాస్తే బాగానే ఉంటుంది కాని ఎప్పుడూ అలాగే రాస్తేనే కొంచం ఇబ్బందిగా అనిపిస్తోంది నాకెందుకో అది సబబు కాదు అనిపిస్తుంది. ఫేస్బుక్ అనేది ఒక పేరు. కేవలం ఆ పేరు రెండు ఇంగ్లీష్ పదాలతో చెయ్య బడిన ఒక కొత్త పదం! దానికి అనువాదం ఉండదు ఎందుకంటే అదొక పేరు! పేర్లని నామవాచకం అంటారని లీలగా గుర్తు! నామవాచకాలని తర్జుమా చెయ్యకూడదనుకుంటా?!

రెండు ఇంగ్లీష్ పదాలు కనిపించినంత మాత్రాన దాన్ని అలా విడగొట్టి అనువాదం చెయ్యడం ఎబ్బెట్టుగా ఉంటుందేమో? ఇదే పద్ధతిని అవలంబించాలంటే ఎవరెస్ట్ పర్వతాన్ని eve rest అన్న రెండు పదాలు ఉన్నాయి అని చెప్పి "అమ్మాయి విశ్రాంతి" అంటున్నామా? లేదుగా? సింగపూర్ పదంలో sing a pore అన్న మూడు మాటలున్నాయని "పాడు ఒక సూక్ష్మరంధ్రము" అంటామా?

మీరేమంటారు?!!