"వీలు"నామా అంటే వీలు చూసుకొని రాసేది కాదురా బాబూ!

ఇవాళ పొద్దున్నే ఒక హీరోచితమైన, ఒహరకంగా ప్రాణాలకి తెగించి ఓ సాహసం చెయ్యడానికి సిద్ధపడ్డాను.

ఈనాడువారి భాషలో ఇక వివరాల్లోకి వెళ్తే ....

హైదరాబాద్లో గత వారం రోజులుగా వాతావరణం ఎలా ఉందో పాఠకులకి విదితమే.

మరంచేత వారం రోజులుగా నేను తలంటు పోసుకోలేదు. ప్రతిరోజు విపరీతంగా బైట తిరిగే అలవాటు. మరి వారంపాటు తలంటు పోసుకోకపోతే నా సామిరంగా జుట్టంతా ఒహటే దురద. పైపెచ్చు వారంలో మూడు రోజులు ట్రైనింగ్ ఇస్తానుగా వాళ్లముందు మొదట్లో ఒక చేత్తో తలగోక్కోడం మొదలెట్టా!

నాకు ముందస్తుగా ప్రిపేర్ అయినా అవ్వకపోయినా నోట్స్ వేపు కన్నెత్తి అయినా చూడకుండా "ఆశువుగా" మాట్లాడడం అలవాటు. ఆ క్రమంలో బహుశా తర్వాతి పాయింట్ గుర్తు రాక గోక్కుంటున్నానేమోనని ఆ ఉద్యోగులంతా ఊహాగానాలు చేసుకున్నారు.

కానీ రోజులు గడుస్తున్నకొద్దీ తలంటు పోసుకొని కారణంగా దురద ద్విగుణీకృతం అయ్యి ఒక చెయ్యి చాలక సిగ్గు, బిడియం, మొహమాటం వగైరా అన్నీ హోల్సేల్ గా వదిలేసి రెండు చేతుల్తో గోక్కోవాల్సిన అవసరం వచ్చే పరిస్థితికి దారి తీస్తుందేమోనని మా చెడ్డ అనుమానం వచ్చి ఇవాళ ఎలాగైనా తలంటు పోసుకోవాలని ముందూ వెనక ఆలోచించకుండా దృఢ నిర్ణయం తీసేసుకున్నా!

అంతవరకు బాగుంది. కానీ ప్రస్తుత కాలమాన పరిస్థితుల్లో ఈ తలంటు కార్యక్రమం బాగా రిస్క్ తో కూడిన వ్యవహారం కదా ? పైగా నాకు వయసు మళ్లిందాయే. కాస్త అటూ ఇటూ అయితే పెద్ద ప్రాణానికే ముప్పు. అంటే కికింగ్ ద బకెట్. ఏ మాటకా మాటే. ఈ కికింగ్ ద బకెట్ కి బాత్రూం చక్కగా సరిపోయే ప్రదేశం కదా!

ఏది ఏమైనా ఒకసారి కమిట్ అయితే నా మాట నేనే వినని టైపు కాబట్టి తువ్వాలు నడుముకు చుట్టి యుద్దానికి వెళ్లే సైనికుడిలా తెగ ఫీల్ అయిపోతూ బాత్రూంలోకెళ్లి తలుపుకి గడియ పెట్టబోతూంటే ఎంతైనా నాది ఒకింత మేధావి బుర్రకదా ఠక్కున ఓ ఐడియా వచ్చింది.

వెంటనే తలుపు తీసి మా ఆవిడని పిలిచా. అవిడగారు అబ్బబ్బా ఏమిటండీ. ఓ పక్క టైం అవుతోంది. మీకు లంచ్ బాక్స్ ప్యాక్ చేసి మీకు దోశలు వెయ్యాలి. అని నాకు సుపరిచితమే అయిన దండకం చదువుతోంది. ఈ ఆడాలెప్పుడూ ఇంతే. సమయం సందర్బం చూడకుండా అలా అలవాటుగా రొటీన్ డైలాగ్స్ వదులుతారు.

ఇప్పుడు నేను పిలిచింది ఒహరకంగా చివరి చూపులు చూసుకోమని కదా? అర్ధం చేసుకోరూ?

సరే నేను వచ్చేదాకా విసిగిస్తాగా ? నా బాధ పడలేక దర్శనం ఇచ్చింది మా ఆవిడ. వెంటనే అప్పగింతలు కార్యక్రమం మొదలెట్టా! "మా ఆవిడ బంగారం" అని మనసా వాచా నమ్మా కాబట్టి, "మీకేంటండీ! ఇద్దరు బంగారం లాంటి పిల్లలున్నారు" అని పెజానీకం కోడై కూస్తే అమాయకుడిని కాబట్టి నమ్మేసి, ఏతా వాతా ఇంత బంగారం ఉన్నాక ఇంకా బంగారం కొనడం ఎందుకని నీకు వీసమెత్తు బంగారం కూడా కొనలేదు" అని అన్నానో లేదో "పోనీలెండి! మీ ప్రేమ నాకు తెలీదా? 1985 లో నాకు గుజరాత్ నించి మాంచి చీర పట్టుకొచ్చారు. అదే నాకు బంగారం" అంది. ఇందులో ఏదో శ్లేష ధ్వనించింది కానీ అదేమిటో విచారించి ఘాటుగా సమాధానం ఇవ్వలేకపోతున్నామని విచారించే సమయం సందర్భం కాదు. మరెందుకని వదిలేసి "వీలు చూసుకుని వీలునామా రాద్దామనుకున్నా కానీ గుండ్రాయిలా ఉన్నా కానీ ఇలా అర్ధాంతరంగా… " అని రాబోతున్న దుఃఖాన్ని యుద్దానికి బయలుదేరుతున్న వీర సైనికుడిలాగా లోపలే తొక్కేసి "నా ఆస్తులు నీకు చెప్పాలిగా! 1995 లో ఆ స్టెర్లింగ్ వాడు సవగ్గా అమ్ముతున్నాడనో నా తదనంతరం ఏపుగా పెరిగి నీకు పిల్లలకి ఆదుకుంటుందని ఓ పది టేకు చెట్లు కొన్నా! కానీ వాడు నిండా మోసగాడు. ఇప్పుడు ఎక్కడున్నాడో, నా చెట్లు  ఏం చేసాడో. కాస్త ఓపిక చేసుకొని వాణ్ని పట్టుకున్నావంటే నీకిక డబ్బుకిబ్బంది ఉండదు. అలాగే ఈ పదేళ్ల కారు అమ్మకండి.  అమ్మితే ఏం రాదు. మళ్ళీ కొనాలంటే లక్షల్లో పని. నా మొబైల్ నువ్వు వాడుకో. పిల్లలకి ఈ పాత చైనా మోడల్ నచ్చదు. 

"ఓ ఇరవై నిమిషాల తర్వాత బాత్రూం లోపలినించి ఏవీ శబ్దాలు రాకపోతే గట్టిగా పిలవండి. నేను పలక్కపోతే వెంటనే 108 కి ఫోన్ కొట్టి దగ్గర వాళ్లకి వాట్సాప్ మెసేజ్ పెట్టటండి. నేను బాత్రూం లోపల గడియ పెట్టను. ఏవన్నా అటూ ఇటూ అయితే తలుపు బద్దలు కొడితే ఆదో అనవసర ఎక్స్ట్రా ఖర్చు. నా గురించి బెంగ పెట్టుకోకు. పైన దేవుడికి బాగా క్లోజ్ గా ఉంటాగా? నాకేం ఫర్వాలేదు. దేవుడు మంచి మూడ్ లో ఉన్నప్పుడు చూసి కాస్త నీకేమైనా పింఛను  లాంటిది ఏర్పాటు చెయ్యమని ఓ అర్జీ పెట్టుకుంటా. ఆ పైనా దేవుడి దయ. నీ అదృష్టం"

ముందస్తు సంజాయిషీ : ఇదేటిది ముందస్తు అని చివరి మాటగా రాస్తున్నారు అంటే అదంతే . ఇదో ప్రయోగం. 

ఇంతకీ సంజాయిషీ ఏమిటంటే ఇదేమిటండీ పొద్దున్నే అశుభం మాటలు అని మీరెవరన్నా బాగా ఫీల్ అయి కామెంట్ పెట్టడం, దాంతో నేను బాగా ఫీల్ అయి మీకు సమాధానం చెప్పడం. ఇంతమంది ఎందుకు ఫీల్ అవ్వాలని ముందస్తు సంజాయిషీ. అసలు ఈ సంజాయిషీ అన్న మాట కరెక్ట్ కాదు . కానీ సరైన మాట గుర్తొచ్చేలోపల పుణ్యకాలం కాస్త అయిపోతుందేమోనని అదే వాడా. 

సంజాయిషీ: నా ఆల్మోస్ట్ పెతీ పోస్ట్ ద్వందార్ధముతో ఉంటుంది. అంటే తెలుగు సినిమాలకి అలవాటు పడ్డ పెజలు అర్ధం చేసుకునే ద్వందార్ధము కాదండోయ్! ఇక్కడ రెండర్ధాలు ఏమిటంటే ఒహటి చదవగానే నాలాంటి అమాయకులకు అర్ధమయ్యే అర్ధం! రెండోది ఒహింత మేధావులు కూసింత తెలివితేటలు  ఉపయోగిస్తే వాళ్లకి స్ఫూరించే నిగూడార్థం! ఇప్పుడు ఈ పోస్ట్ లో కూడా గసుంటిదే ఓ భారీ నిగూడార్థం embedded! చెప్పెయ్యమంటారా? అలాగే కానివ్వండి. మనందరికీ అంటే మనుషులందరికీ బుద్దుడు  చెప్పినట్టు ఓ తప్పుడు అభిప్రాయం ఉంది. అదేమిటంటే మనం చాలాకాలం బ్రతికేస్తాం అని! అది తప్పని అంటే అభిప్రాయం, అని తెలిసినా జీవితః బుద్బుద ప్రాయః అన్న నిజం ఒప్పుకోడానికి మనసొప్పదు. మరంచేత ఇంకా బోల్డు జీవితం ఉందికదా తర్వాత చెపుదాం లే అని మన పెళ్లాలకి (ఇక్కడ నిఝముగా ద్వందార్ధము లేదు!) మన ఆస్తి అప్పుల చిట్టా చెప్పం. LIC ఏజెంట్ భాషలో ఇహ పొతే ఆ తర్వాత మనకేం ఆస్తులున్నాయి. ఇచ్చిన అప్పులేమిటి. వసూలు  చెయ్యాల్సిన అప్పులేమిటి ఇత్యాది వివరాలు మనతోనే ఖతం ! పన్ ఆక్సిడెంటల్!

మీ గుండెల మీద చెయ్యేసుకొని చెప్పండి. మీ ఆవిడకి మీ బాలన్స్ షీట్ తెలుసా? దస్తావేజులు, నోటిమాటలు వగైరా అన్నీ ఏకరువు పెట్టారా?

ఇప్పటికి అర్ధం అయ్యిందా. నా పోస్టుల్లో ఉన్న ద్వందార్ధము కేవలం లోకకల్యాణం కోసమని  

An out of box idea to drunkard's problem

Prologue: Few weeks ago I met a person who disappeared from my scene more than a decade ago. Apparently he went off to USA and even got a citizenship there.

We met over lunch and as he was telling me his life in the past 15 years I suddenly asked him "After being in USA for so many years how come you don't drink?!"

He replied very seriously "I'll never touch it Sir"

I asked "Why"

He said "When I was young once I had a drink too many and apparently I created a big scene at home using unparliamentary language! Fortunately for me my family recorded my "drunken rantings" in an audio tape and next day my mom gave it to me to listen! When I heard myself next morning I was ashamed of myself for the language I used and my behavior and couldn't face my family! Then and there I've decided that I will never touch alcohol again and that's the reason why I don't drink in spite of living in USA and visiting 49 countries on official work"

OUT OF BOX IDEA:

I kept thinking about what he said for days as I know of quite a few "Drunkards" in the families of my circle of friends/ relatives/ acquaintances... by drunkard I mean men who drink DAILY and once drunk they do "Bharatanatyam/ kathakali etc., some even beat their wife and kids regularly, more often don't have a job/don't earn money and live off on their spouse's income"

While deliberating on my friend's experience an idea stuck me.

How about video taping (without their knowledge) the drunkards evening scene (now that everyone has a mobile with camera) and showing it to them the next morning? I also know for a fact that most of the drunkards are very caring when sober! (Don't know whether they are acting)

But assuming any normal person when they are sober does care for others especially their family does showing a video of them beating their wife, kids or generally creating a big scene work? Does it make them change? Do you think it can work? Or are there any hidden dangers in this type of "treatment"?

I would love to know your thoughts.

And please share this post if you have any psychologist/ psychiatrist in your circle by tagging them. Would love to hear from the professionals.

Ladies fingers!

Ladies fingers లేదా ఈ ఆడోళ్ళున్నారే !!

"ఈ ఆడోల్లున్నారే"అన్న టైటిల్ పెట్టడంలో ఒక మార్కెటింగ్ రహస్యం ఉంది! ఇలా రాస్తే మగోళ్ళూ, ఆడోళ్ళు కూడా చదువుతారు 😎

ఇహ కధలోకొస్తే మా ఆవిడ మంచంమీదున్న (ఎప్పుడూ) వాళ్ళ అమ్మకి పొద్దున్నే చెయ్యాల్సిన సేవా కార్యక్రమంలో జర బిజీబిజీ గా ఉండడంతో మాది అన్యోన్య దాంపత్యం కదా అని మా ఆవిడ మా అత్తగారికి సేవ చేస్తూంటే నేను మా ఆవిడకి సాయం చేద్దామన్న సదుద్దేశంతో ఏం చెయ్యాలా అని ఓ నిమిషం కిటికీలోంచి శూన్యంలోకి చూస్తూ ఆలోచించాను. రెండో నిమిషం ఆలోచించాల్సిన అవసరం లేకుండానే ఒక బ్రహ్మాండమైన ఐడియా తట్టింది. థాంక్స్ టు వాట్సాప్! 

అదెలాగంటే రోజూ వాట్సాప్లో బోలుడు సుభాషితాలు వస్తూంటాయి కదా? అవన్నీ గుర్తుండకపోయినా నాకొకటి ఇప్పుడు గుర్తొచ్చింది. అది ఎవరన్నారో గుర్తులేదు. రోజూ విపరీతంగా డజన్లకొద్దీ సుభాషితాలు చదివితే ఒకటే ఆ కొటేషన్ చెప్పిన గొప్పవాళ్ళ పేరు గుర్తుంటుంది. లేదా ఆ కొటేషన్ గుర్తుంటుంది. రెండూ గుర్తుండడం నాలాంటి వయసు మీద పడ్డ వాళ్లకి ఒకింత దుర్లభం. ఇంతకీ ఓ మహానుభావుడు చెప్పిన ఒక విషయం గుర్తొచ్చింది (చెప్పాగా ఏదో ఒకటే గుర్తుంటుంది అని ... ఆయన పేరు గుర్తులేదు!) అదేమిటంటే "నేను ఒక చెట్టుని 8 గంటల్లో కొట్టాలంటే అందులో 6 గంటలు నేను గొడ్డలి పదును పెడతాను అని"

అంతే కార్యోన్ముఖుడినయ్యి రయ్యిమని వంటింట్లోకి దూసుకుపోయి మా ఆవిడ కూరలు తరిగే కత్తిని (దాన్ని కత్తి అంటారో చాకు అంటారో నాకు ఇదమిద్ధంగా తెలీదు!) రుబ్బురోలు పత్రం మీద ఓ ఇరవై నిమిషాలు సానపెట్టాను. ఎందుకంటే మా ఆవిడ ఓ అరగంటలో బెండకాయలు తరగడానికి  వస్తుంది. అందుకని ఆ పెద్దమనిషి చెప్పిన ఫార్ముల పాటించి దాదాపు 75% సమయం కత్తి సానపెట్టాను. ఆ తర్వాత నా ఆఫీస్ రూంలోకి వెళ్లి సగటు భారేతీయుడిలాగా పొద్దున్నే ఓ డజన్ గ్రూపుల్లో నాలుగు గుడ్ మార్నింగ్ ఫోటోలు, ఒక గ్రూప్ లో వచ్చిన వీడియోలు ఇంకో డజను గ్రూపులకి ఫార్వర్డ్ చేస్తూ నా వంతు సగటు భారతీయుడిని పొద్దున్నే సుభాషితాలతో మేల్కొల్పే భారతీయ సాంప్రదాయాన్ని పాటిస్తూండగా...

"కెవ్వు కేక"!!!

నాకు "కెవ్వుకేక" పాట పూర్తిగా రాకపోయినా ఆ ట్యూన్, పాడిన గాయని గొంతు బాగా తెలుసు. కాని ఈ "కెవ్వుకేక" ఆ గొంతులా, ఆ ట్యూన్ లో లేదు!! అదేమిట్రా ఇలాగుంది అని నేను ఓ క్షణం ఆలోచించే లోపల మళ్ళీ

"కెవ్వు కేక"!!!

ఈసారి ఆ గొంతు మా ఆవిడ గొంతులా ధ్వనించింది. మరిహంతే "సిరికిం చెప్పడు..." టైపులో నాలుగంగల్లో వంటింట్లోకి దూసుకుపోయాను. అంతే! అక్కడ చూసిన దృశ్యంతో నేను షాక్! మా ఆవిడ ఎడమ చేతినించి రక్తం పాడయ్యిపోయిన కొళాయిలోంచి కారే నీళ్ళలా అలా ధారాపాతంగా కారిపోతోంది! మా ఆవిడ అప్పుడు నన్ను చూసిన చూపుకి అర్ధం చెప్పడం నావల్ల కాదు! "కత్తి సానపట్టానని ఒక్క మాట చెప్పితే మీ సొమ్మేం పోతుంది" చూడండి బంగారంలాంటి నా వేలు ఎలా తెగిందో... అసలు ఎప్పటికి నేర్చుకుంటారు మీరు?" అంటూ అలా ఏదో అంటూనే ఉంది. ఇలాంటి సీనుల్లో అదే మగాడి వేలు తెగితే ఆడోళ్ళు వెంటనే చీర కొంగు చింపి (నిజ జీవితంలో అయితే అది పాత చీర అయితేనే!) వెంటనే ఆ వేలుకి కట్టు కట్టేస్తారు. కాని మగాళ్ళకి ఆ సదుపాయం లేదే! నేను కట్టుకున్న లుంగీ అలాగే చింపేస్తే ఒక్క రవ్వ అసయ్యంగా, అసభ్యంగా ఉంటుందని అలోచించి ఆ పని విరమించి "వేలు పంప్ నీళ్ళకింద పెట్టు" అని ఓ బోడి సలహా పడేసా!

అయినా నాకు తెలీక అడుగుతాను చేసిన పని చెప్పడం బోల్డు పబ్లిసిటీ ఇచ్చుకోవడం, ఫోటోలు, వీడియోలు తీసి ఫేస్బుక్ లోనూ, వాట్సాప్ లోనూ వెంటనే ఆలీసం చెయ్యకుండా పోస్ట్ చెయ్యడం నాలాంటి లోక కళ్యాణం కోసం పుట్టినవాళ్ళు చెయ్యని పని కదా? మరంచేత నేను మా ఆవిడకి చేసిన సాయం  వంశాచారం ప్రకారం అలా గుప్తంగానే ఉంచాను.చేసిన సాయానికి థాంక్స్ చెప్పడం పోయి అభియోగాలు. అందుకే అంటారు ఈ ఆడోళ్ళున్నారే అని!

అసలు నాకు తెలీక అడుగుతాను బెండకాయలు తరుగుతున్నప్పుడు అవి ఎంత లేడీస్ ఫింగర్స్ అయినా కత్తికింద సదరు లేడీస్ వాళ్ళ ఫింగర్ పెట్టి కట్చేస్తే అది మొండి కట్టి అయినా భారీగా తెగుతుంది కదా? మరి నన్నూ, నే సానపెట్టిన కత్తిని ఎందుకు ఆడిపోసుకోవడం?

ఊరికే అనరు!!  ఈ ఆడోళ్ళున్నారే
 

లైట్ లేలో! Lite Lelo!!

ముందస్తు మాట: ఈ నా "రచన" ఆంధ్రప్రభ నవంబర్, 1992 లో వేసారు.  ముందు మాట: ఆ ఆంధ్రప్రభ లో పడిన రచన scanned పేజెస్ ఇక్కడ చాలాకాలం క్రితం పోస్ట్ చేసాను. కాని తర్వాత అర్థం అయ్యింది. ఈ మధ్య అందరూ పేస్బుక్ మొబైల్ లో చూస్తున్నారనీ, వాళ్లకి ఆ scanned పేజెస్ చదవడం ఇబ్బందనీ, అందుకని దాదాపుగా ఎవ్వరూ చదవలేదనీ కొంచం లేటుగా తెలుసుకున్నాను :(   అందుకని మీ అందరికోసం మళ్ళీ తెలుగులో టైపు చేసి పోస్ట్ చేస్తున్నాను. ఎందుకంటే హైదరాబాద్లో వానాకాలంలో పెద్ద వానలు పడలేదు నిన్నటిదాకా! టాపికల్ అని మరొక్క సారి   ; కథా ప్రారంభం!! "లైట్ లేలో" ఓ రోజు ఆఫీసులో తీరిగ్గా కూర్చున్నప్పుడు, అంటే రోజూ తీరికే - అది వేరే విషయం , మా శర్మ నా దగ్గరకొచ్చి "ఇహ నా వాళ్ళ కాదండీ!" అన్నాడు.  ఇందులో కొత్తేమీ లేదు. వింత అంతకన్నా లేదు. కనీసం రెండు మూడు రోజులకోసారైనా శర్మ నోటినుంచి ఆ డైలాగ్ వినిపిస్తూంటుంది. కాకపోతే ఒక్కోసారి ఒక్కో కారణం.  ఇప్పుడేమయ్యిందో?! అదే అడిగాను.  "వానలగురించి ఆకాశంలోకి చూసి చూసి మెడ పట్టుకుపోతోందే తప్ప ఒక్క చినుకైనా రాలలేదు కదా?" అన్నాడు మెడ పట్టుకుని.  అతనన్నదాంట్లో ఆవగింజంత అబద్ధం కానీ అతిశయోక్తి కాని లేవు. ఈ ఏడాది హైదరాబాద్ ప్రజానీకం వానలకు ఎంత మొహం వాచిపోయారంటే, ప్రతిరోజూ సాయంత్రం - పగలు పనులుంటాయి కదా - ఇంటిముందు కుర్చీ వేసుకుని ఆకాశంలోకి చూడటం ఒక అలవాటైపోయింది.  ప్రజలంతా చకోరపక్షులైపోయారు కాని చుక్క వాన లెదు.  "మా కాలనీలో నిన్న ఓ నిమిషం వాన పడిందోయ్!" అని అదేదో డబల్ మర్డర్ అయినంత సెన్సేషనల్ న్యూస్ లాగా జనం చెప్పుకోవడం చిన్న ఫాషన్ కూడా అయ్యింది.  సరే, కథ మళ్ళీ ఫాస్ట్ ఫార్వర్డ్ చేసి మా శర్మ దగ్గరికి, ఆయన అరిగిపోయిన డైలాగ్ దగ్గరికి వద్దాం. మా శర్మకి ఏదో విధంగా ధైర్యం నూరిపోయకపోతే ఆయన ఇంకా నీరు కారిపోవడం, అతన్నలా చూసిన మిగతా వాళ్ళందరూ జావ కారిపోవడం వగైరా ప్రమాదం ఉంది. ఎంచేతంటే మా అందరిలోనూ శర్మ చాలా భారీ మనిషి. కొద్దో, గొప్పో చిన్న లీడర్ కూడా . మరంచేత అతన్ని కొంచం మూడ్ లోకి తెద్దామని "అయితే పదండి! "దేవి" లో మంచి సినిమా ఆడుతోంది దాన్నిండా వాన పాటలే!" అన్నాను  ఈ డైలాగ్ మిగతా ఆంధ్రులకు కొంచం వింతగా అనిపించినా, మా హైదరా"బాధీ"యులకు మాత్రం ఏ మాత్రం వింత కాదు. ఇన్నాళ్ళూ మేము కూడా సినిమాలకి "చిరు"ని చూడ్డానికో, "విజైశాంతి" రెచ్చిపోయిందనో, అదీ, ఇదీ కాకపోతే పాటలు సూపర్ హిట్లనో వెళ్ళేవాళ్ళం.  కాని ఇప్పుడో - సినిమాలో వాన ఉంటె చాలు రెచ్చిపోయి చూసేస్తున్నాం. లేకపోతే వానలు ఎలా ఉంటాయో మరిచిపోయే ప్రమాదం ఉంది కదా!  ఈనాడన్ని సినిమాల్లోనూ ఓ వాన పాట మస్ట్. మన అదృష్టం బాగుంటే రెండు వాన పాటలు. ఇంక ఆ సినిమా మా ఊళ్ళోమట్టుకు వందరోజులు ఖాయం. "ప్రజలు కోరుకుంటున్నారు కాబట్టి ఇలాంటి పాటలు వగైరా సినిమాలో పెడుతున్నాం" అని నిర్మాతలు, దర్శకులు చెప్పడం ఎంత నిఝమ్!! కాగా, పోగా ఇప్పుడు మేము "చిరు"కోసం కాకుండా చిరుజల్లు కోసం సినిమా చూస్తున్నాం! అసలీ ఏడాది వానలెందుకు పడటంలేదు అని ఈ మధ్య టీవీలో వాతావరణ శాఖ డైరెక్టర్నిడైరెక్ట్ గా ఇంటర్వ్యూ చేసారు.  "వానలు పడకపోవడం ఏమిటి?! శుభ్రంగా పడుతున్నాయి" అన్నాడాయన.  ఆ ఇంటర్వ్యూ ని తిలకిస్తున్న ప్రజానీకం సగంమంది మూర్ఛపోయారు. ఇంటర్వ్యూ చేసే అమ్మాయి కూడా మూర్చిల్లింది. వెంటనే ఆ వాతావరణ డైరెక్టర్ పక్కనే ఉన్న గ్లాస్ లోని నీళ్ళు - కొంప తీసి అవే వాన నీళ్లంటాడేమో? - ఆ అమ్మాయి మొహం మీద చల్లాడు. ఆ ఉపశమనానికి ఆమె "లైట్"గా తేరుకొని వెర్రి చూపులు చూడటం ప్రారంభించింది.  ఇంక ఆ డైరెక్టర్ గారు (వాతావరణ శాఖ) పరిస్థితి అర్థం చేసుకుని తనే ప్రశ్న వేసుకుని, తనే జవాబు చెప్పి ద్విపాత్రాభినయం చేసాడు. దాని సారాంశం ఏమిటంటే ..  "హైదరాబాద్ లో వానలు చాలా భారీగానే పడుతున్నాయట. అయితే మబ్బుల్లోనుంచి కిందకి ప్రయాణం కట్టిన చినుకులు ఈ భూమ్మీద వేడికి మార్గమధ్యంలోనే ఆవిరైపోయి మళ్ళీ మబ్బులైపోతున్నాయిట. ఇదొక విషవలయంగా తయారయ్యిందిట. దీనికేమైనా ప్రత్యేకమైన చర్యలు సిఫారసు చెయ్యమని ప్రభుత్వం ఓ "మబ్బు కమిటీ"ని కూడా వేసిందిట. వాళ్ళ నివేదిక అందగానే తక్షణ చర్యలు తీసుకుంటారుట. అప్పటివరకు హైదరాబాద్ లో వానలు పడతాయి కాని భూమ్మీద పడవుట. అంటే "టెక్నికల్"గా వానలు పడుతున్నాయి కాని "ప్రాక్టికల్"గా కాదుట" వగైరా వగైరా - ఇలాగే సాగింది ఆయన ఇంటర్వ్యూ ప్రహసనం. పాపం ఈ పడీపడని వానలకి మొన్న ఆదివారం మావాడు - అయిదేళ్ళ కుర్రకుంక బలైపోయాడు. అదెలాగంటే - ఆదివారం మధ్యాహ్నం మూడున్నరకి బైట ఆడుకుంటున్న వాడు లోపలికి పరిగెత్తుకొచ్చాడు.  "అమ్మా! అమ్మా! వాన ....వాన పడుతోంది" వాడి ఆవేశానికి, ఆనందానికి పట్టపగ్గాల్లేవు.    కాని జీవితంలో అన్ని ఆనందాలు క్షణికమే అని వాడికి ఓ క్షణం ఆలస్యంగా తెలిసింది! ముందు వాడు, వాడి వెనకాల వాళ్ళ అమ్మ, నేను బయటకు పరిగెత్తాం. "ఏరా, వెధవా! వేలెడంత లేవు! అప్పుడే అబద్ధాలు మొదలెట్టావా?" అని వాడిని బాదేసింది కన్నతల్లి.    ఆవిడకు ప్రధమ కోపంలెండి! పాపం! వీడికి మతిపోయింది. వాడు లోపలికి 100 కిలోమీటర్ల వేగాన పరిగెత్తాడే? అయిదు సెకన్ల క్రితం పడిన వాన ఏమైనట్టు? వాన పోయి దెబ్బలు మిగిలాయి.  "వర్షాధార బతుకు"లంటే ఇవేనా?! వాడు వాకిట్లో ఉన్నప్పుడు చినుకులు మొదలెట్టడం నిజం. కాని వాడు లోపలి వచ్చి, మళ్ళీ బయటకు వెళ్ళేటప్పటికి ఆ పడిన నాలుగు చినుకులు ఆవిరైపోవడం, అది నాలుగు చినుకుల వానగానే ఆగిపోవడం, వాడి వీపు విమానం మోత మోగడం చాల దారుణంగా జరిగిపోయాయి.  కేవలం "క్షణక్షణముల్ హైదరాబాద్ వానల్".  ఈ మధ్య ఈ ఊళ్ళో పెళ్ళిళ్ళల్లో గుమ్మం దగ్గర పన్నీరు జల్లడం మానేశారు. ఎందుకా? అమ్మాయిలు పన్నీరు బుడ్డీతో తలమీద పన్నీరు చల్లగానే - ఇక ఈ జీవితంలో వానలు చూడవేమో అని బెంగపెట్టుకున్న ప్రజల నెత్తిమీద నిజంగా పన్నీరు జల్లులా అనిపించి ఎవ్వరూ అక్కడినుండి కదలడం మానేశారు. దాంతో పన్నీరంతా అయిపోయి, అమ్మాయిలు చేతులు నొప్పి పెట్టి, వాళ్ళు నీరు కారిపోయి, ఇక చల్లడానికేమీ మిగలక ఈ సంప్రదాయాన్ని మానేశారు.  ఇంతకీ అసలు కథ - మొత్తానికి శర్మని దేవీలో సినిమాకి లాక్కుపోయాను. సినిమా అయ్యాక జీవుడు తెగ ఆనందపడిపోయాడు. నేను స్కూటర్ తీస్తున్నాను.  "ఏమండోయ్! సినిమాలో వాన కొంపతీసి హాల్ల్లోగాని పడిందేవిటండీ?" అన్నాడు మహదానందంగా.  కొంపతీసి ఈ చకోరపక్షిగాడికి చూడక చూడక రెండు వానలు చూడగానే పిచ్చెక్కలేదు కదా? పూర్ ఫెలో! "ఎందుకొచ్చిందా సందేహం?" సందేహించాను.  "మరేం లేదు. బట్టలన్నీ తడిసి ముద్దయిపోతేను!" అన్నాడు శర్మ  అది వాన మహత్యం కాదని, ఆ హాల్ ఏ.సి. మహాత్యం అని చాల కష్టపడి నమ్మించాను. కాని తరువాత జాలేసింది.  ఆ అమాయకుడిని ఆ వెర్రి నమ్మకంలోనే ఉంచేస్తే బాగుండేదేమో?!

My college days!

నా యవ్వనం వృధా అవ్వడానికి , తదుపరి ఒకింత, ఒక్కరవ్వ నా జీవితం ఇలా ఉండడానికి కారణం నా నాన్న !

నమ్మలేని నిజం ! అసలేం జరిగిందంటే .... చెప్తా . వినండి ... అదేనండి ... సదవండ్రి

నాలుగు దశాబ్దాల పై చిలుకు సంఘటన! నేను యవ్వనంలోకి , కాలేజీ లోకి అడుగు పెట్టాను . ఈ యవ్వనంలోకి అడుగు పెట్టడం అన్నది ఎవ్వరి ప్రమేయం లేకుండా ప్రకృతి సహజంగా జరిగిందనుకోండి . కానీ ఈ కాలేజీ లోకి అడుగు పెట్టడం అన్న దగ్గరే ఆదిలోనే హంసపాదు.

మా ఊళ్ళో అంటే అప్పుడు గుంటూరులో బోల్డు కాలేజీలు ఉన్నాయి. కానీ నా నాన్న నన్ను హిందూ కాలేజీ లో తీసుకెళ్లి పడేసారు! కుర్రాణ్ణి కదా ఎదురు తిరగకుండా నోరు మూసుకొని జాయిన్ అయ్యాను. అయ్యాక తీరా చూస్తే ఏముంది? తీవ్ర నిరాశ.. ఎందుకంటే హిందూ కాలేజీ కేవలం అబ్బాయిలకే. యవ్వనంలోకి అడుగుపెట్టిన అబ్బాయికి ఇంతకంటే చిత్ర హింస ఏమన్నా ఉంటుందా చెప్పండి . ఆ కాలేజీ కి కేవలం అరకిలోమీటర్ దూరంలో AC కాలేజీ కో ఎడ్యుకేషన్. బోల్డు మంది అమ్మాయిలతో ఎప్పుడూ కళకళలాడుతూ ఉండేది . నన్ను ఆ కాలేజీ లో జాయిన్ చేసి ఉంటె నా చదువు చట్టబండలు అయ్యేది కాదు, నా జీవితం కేవలం హై సెకండ్ క్లాస్ కి పరిమితం అయ్యేది కాదు .

ఇహ అలా బోల్డు రోజులు నిరాశ, నిస్పృహలతో బాధపడి, భారంగా నిట్టూర్చి, ముక్కు చీదేసి, కళ్ళు తుడిచేసుకుని తదుపరి ఈ సమస్యని ఎలా పరిష్కరించాలా అని అలోచించి, ఒక భారీ నిర్ణయం తీసుకున్నాను

అదేమిటంటే రోజూ మా కాలేజీకి వెళ్లి అటెండన్స్ పలికేసి ఫస్ట్ రెండు పీరియడ్స్ కి, వెంటనే నేను నా ఆప్త మిత్రుడు చెరో సైకిల్ మీద అలా తొక్కుకుంటూ, మా అవస్థని తిట్టుకుంటూ ఆ AC కాలేజీ పక్కనే మా కాలేజీ మగ విద్యార్థుల సౌకర్యార్ధం ఏర్పాటు చేసిన కేవలం అమ్మాయి కాలేజీ చుట్టూ భూమి చుట్టూ శాట్లైట్ తిరిగినట్టు అలా స్లో మోషన్ లో సైకిల్ తొక్కుతూ, అప్పుడప్పుడూ తొక్కకుండా సైకిల్ ని స్టైల్ గా ఒక చేత్తో పట్టుకుని హుందాగా నడిపిస్తూ, నడుస్తూ ఆ కాలేజీ అమ్మాయిల వేపు దొంగ చూపులు చూస్తూ రోజులు వెళ్ళబుచ్చాలని!

ఇహ అప్పటినించీ అయిదు సంవత్సరాలు అదే పని. మరి హై సెకండ్ క్లాస్ వచ్చిందంటే రాదా? అదే అమ్మాయిలున్న కాలేజీ లో పడేస్తే క్లాస్ రూంలో బల్లల్లా ఎప్పుడూ అక్కడే పడుండేవాళ్ళం కదా? అలా పడున్నప్పుడు ఒకప్పుడు కాకపొతే ఒకప్పుడైనా టెక్స్ట్ పుస్తకాలు అలా క్రీగంట అయినా చూసే వాళ్ళం కదా? అలా రోజూ క్రీగంట చూస్తే సంవత్సరానికి బోల్డు గంటలు అలా పుస్తకాల వేపు చూసి చూసి కొంత అయినా మ్యాటర్  మన బుర్రలోకి ఎక్కి ఆ హై సెకండ్ క్లాస్ కాస్త జస్ట్ అత్తెసరు ఫస్ట్ క్లాస్ గా మారుండేది కదా. అప్పుడు లైఫ్ అంతా నేను ఫస్ట్ క్లాస్ స్టూడెంట్ నోయ్ అని చెప్పుకునే వాడిని కదా? ఇన్ని "కదా"లు కేవలం "కదా"లు గానే ఉండిపోయి నా కధ మారింది .

సరే ఎలాగూ నా యవ్వనం అడవి కాచిన వెన్నల అయిన వైనం తెలిసిపోయింది కాబట్టి ఆ "మధుర రోజులు" గురించి మరిన్ని విశేషాలు..

ఏ మాటకా మాటే చెప్పుకోవాలి. అమ్మాయిల చూట్టూ తిరగడం అన్నది కేవలం యవ్వనంలో ఉన్న అబ్బాయిల లక్షణమే కాదు, అమ్మాయిలకి కూడా అబ్బాయిలని "కసిగా" చూడాలని ఉండేది! కాకపొతే ఆ రోజుల్లో ఇప్పుడు ఉన్నంత "స్వాతంత్రం" లేదు కాబట్టి వాళ్ళు కూడా అలా వాళ్ళ కాలేజీ చూట్టూ తిరిగే శాట్లైట్ అబ్బాయిలని దొంగ చూపులు చూసేవాళ్ళు. మేము వాళ్లలో మాకు తరుచుగా కనిపించే అమ్మాయిలకి బోల్డు పేర్లు పెట్టేవాళ్ళం. ఒక్కొక్కరికి ఒక్కో ముద్దు పేరు అన్నమాట. ఒకళ్ళని "తింగరి" అని, ఇంకోళ్ళని "మిస్ ఇన్నోసెన్స్" అని అలా. మరి వాళ్ళు మాకేం నిక్ నేమ్స్ పెట్టేవాళ్ళొ చరిత్రలో మరుగున పడిపోయిన నిజం.

ఓ సారి ఓ అమ్మాయి ఒంటరిగా చేతిలో బోల్డు బుక్స్ పట్టుకుని (ఆ రోజుల్లో అమ్మాయిలు ఎడం చెయ్యి సగానికి మడిచి పుస్తకాలు పట్టుకునేవాళ్ళు) అలా, అలా వీలయ్యినంత వయ్యారంగా నడుస్తూ వెళ్తూంటే మేము వెనకాల ఓ పదడుగుల దూరంలో (సేఫ్టీ ఫస్ట్ యు నో ) సైకిల్ నడిపించుకుంటూ వెళ్తూంటే నా ఫ్రెండ్ కి ఒకింత ధైర్యం వచ్ఛేసి, ఎందుకంటే రోడ్ అంతా ఖాళీ, చిన్నగా ఓ పాట వాడి కాకి గొంతుతో పాడడం మొదలెట్టాడు. నాకు కాళ్ళు వణకడం మొదలయ్యింది. వీడేటి ఇలా రెచ్చిపోతున్నాడని. ఆ పాట "నీ అందాల చేతులు కందేను పాపం.. ఎందుకు ఆ బెడద" అంతదాకా పాడాడో లేదో ఆ అమ్మాయి సర్రున చిరంజీవి వెనకాల వస్తున్న రౌడీలని కొట్టడానికి తిరిగినట్టు అంత ఫాస్ట్ గా తిరిగింది. నాకప్పుడు చేతులు కూడా వణకడం మొదలయ్యింది. వెనక్కి తిరిగి "ఏం మోస్తావా? రా"! అంది. ఖర్మ. మా వాడు పెట్టుకోక పెట్టుకోక  ఓ ఆడ రౌడీతో పెట్టుకున్నాడు. ఈ హఠాత్  సంఘటనకి ఇద్దరం ఓ రెండు సెకండ్లు షాక్ లోకి వెళ్లి, కోమాలోకి జారే లోపలే విపత్కర పరిస్థితుల్లో బుర్ర పాదరసంలా పని చేసి, వెంటనే చిరంజీవి కంటే స్పీడు గా సైకిల్ మధ్య రాడ్ ఒక చేత్తో పట్టుకొని సైకిల్ పైకెత్తి వెనక్కి తిప్పి, రెండో సెకండ్ లో మళ్ళీ చిరంజీవి గుర్రం మీదకి ఎగిరినట్టు సైకిల్ మీదకి ఎగిరి, మూడో సెకండ్ లో సైకిల్ తొక్కడం మొదలెట్టి నాలుగో సెకండ్లో ఆ వీధి చివరికి చేరి టర్నింగ్ కొట్టి ఓ రెండు కిలో మీటర్లు తొక్కి తొక్కి అప్పటికి గుండె కొట్టుకునే స్పీడ్, ఇహ తొక్కలేక మా సైకిల్ స్పీడ్ తగ్గాక ఆగి ఓ హోటల్ లోకి వెళ్లి కూలపడి ఓ వన్ బై టు స్ట్రాంగ్ కాఫీ ఆర్డర్ చేసి అదొచ్చేలోపల నా ఫ్రెండ్ ని నాకు ఆ రోజుల్లో వఛ్చిన, విన్న అన్ని బండ బూతులు ఊపిరి పీల్చకుండా తిట్టి, తర్వాత ఆ కాఫీ తాగి మామూలు మనిషిని అయ్యాను. (చిరంజీవితో పోల్చాను కానీ ఆ రోజుల్లో చిరంజీవి కూడా అప్పుడే సినిమాల్లో అడుగు పెట్టారు!)

ఆ రోజుల్లో కుంచం ధైర్యం చేసి ఎవరన్నా అమ్మాయితో స్నేహం చేద్దామని ప్రయత్నిస్తే ఆ అమ్మాయి "ఛీ ఫో" అంటే లైట్ గా తీసుకొని, దులిపేసుకొని నువ్వే ఫో అని మనసులో అనుకోని, ఈ జగదేక సుందరి కాకపొతే ఇంకో అతిలోక సుందరి అనుకోని ఇంకో అమ్మాయి వెనకాల పడేవాళ్ళం. అంతే కానీ ఇప్పటి అబ్బాయిల్లాగా అలా ఒప్పుకొని అమ్మాయిల మీద ఆసిడ్ పోయడం, వాళ్ళని పబ్లిక్ లో చంపెయ్యడం గిసుంటి "పిదప కాలం, వెధవ బుధ్ధులు, చేష్టలు" చేసే వాళ్ళం కాదు. ఏం చేసినా కేవలం సరదాకే.

ఇంకోటండోయ్! ఆ రోజుల్లో కుర్రకారు అమ్మాయిలని "కలర్" అనేవాళ్ళు! దీనిఆరిజిన్ నాకు తెలీదు. కానీ మా ముందు తరాల అబ్బాయిలని గౌరవిస్తూ మేము కూడా అలా "కలర్" సాంప్రదాయాన్ని గౌరవించాం!

ఇంతకీ మోరల్ అఫ్ ది స్టోరీ ఏమిటంటే అప్పుడప్పుడూ తెలిసీ తెలియని పిల్లల యవ్వనం, భవిష్యత్తు వాళ్ళ తల్లితండ్రులు తెలీకుండా అనుకోకుండా పాడు చేస్తారు!

ATM లో కాష్ లేదు! PayTM లో ఎకౌంటు లేదు!!

ATM లో కాష్ లేదు! PayTM లో ఎకౌంటు లేదు!!

ఇల్లీమజ్జేనా మూడు, నాలుగు వారాలుగా నేను బోల్డు మందికి బోల్డు డబ్బు బాకీ పడిపోయాను. సొమ్ము లేక కాదు. రొఖ్ఖం లేక! మల్లెపూలమ్మికీ, మిరపకాయ బజ్జీలబ్బికి. వాళ్లింకా డెబిట్/ క్రెడిట్ కార్డులు, PayTM లు తీసుకునే స్థాయికి ఎదగలేదు. మరంచేత బ్యాంకులో సొమ్ములున్నా, బ్యాంకు వాళ్ళ దగ్గర సొమ్ములు లేకపోవడంతో మా చెడ్డ చావొచ్చింది. 

మా ఇంటికి కేవలం రెండు వందల గజాల్లో "మా బ్యాంకు......బ్యాంకు" దాంట్లో ఒక ATM ఉన్నాయి. నేను ఖాళీ దొరికినప్పుడూ, బాకీలు గుర్తొచ్చినప్పుడు అలా సరదాగా ATM దాకా రాంప్ మీద అందమైన మోడల్ నడిచే టైపులో వయ్యారంగా    నడుచుకుంటూ (ఎంత కాష్ అవసరం అయితే మట్టుకు పరిగెడతారా ఏంటి అసయ్యంగా!) వెళ్ళడం అలవాటు చేసుకున్నా. ఎటూ ఈ మజ్జెన వ్యాయామం గట్రా ఏమీ చెయ్యటం లేదు, మరీ భారీగా కనిపిస్తున్నానని, మా ఇంటావిడ భారీగా వాపోతోందని సరే వాక్ ది టాక్ లాగా వాక్ టు ది బ్యాంక్ ప్రోగ్రాం ఒకటి దాదాపు ప్రతి రెండురోజులకి ఒక సారి! 

సరే చదువరులందరికీ తెలిసిన విషయమే కదా ATM లలో కాష్ ఎండమావిలాంటిదని. ఈ వాక్ టు ది బ్యాంక్ కార్యక్రమం ఇలా మూడు వారాలు కొనసాగించాక నేను మాత్రం ఓ చటాక్ బరువు తగ్గానేమోనని అనుమానం పట్టుకుంది. ఎందుకంటే ప్యాంట్లు ఓ తెగ జారిపోవడం మొదలయ్యింది!** ఇదేదో బాగుంది. బోల్డు రోజులు ఈ ATM లలో కాష్ రాకుండా ఉంటె బాగుండును నేను బోల్డు బరువు తగ్గిపోవచ్చు అని ఇష్టదైవాన్ని అష్టోత్తరం చదివి నా మనోవాంఛ కేవలం దేవుడికే వినిపించేట్టు చెప్పే సమయంలో వెంటనే నా అంతరాత్మ ఓ జెల్ల కొట్టింది. 

ఇదేటిది. అపశకునం. నిష్టగా పూజ పూర్తిచేసే టైం కి ఇలా జెల్ల ఏమిటి. ఎందుకైనా మంచిదని ఒక్క క్షణం మూడోకన్ను మూసే ఆలోచించాను. అఫ్ కోర్స్ మూడో కన్ను (జ్ఞాననేత్రం!) ఎప్పుడూ మూసుకునే ఉంటుందనుకోండి. అప్పుడు తట్టింది ఆ జెల్ల నాకు వార్నింగ్ అని. అదేటంటే నేను పుట్టిందే లోక కల్యాణం కోసం ... ఇప్పటికే ఈ విషయం చాల సార్లు మనవి చేసాను.... మరి అసుంటప్పుడు ఇలా కేవలం నా బరువు తగ్గడం కోసం మొత్తం పెజానీకానికే నిరవధికంగా కాష్ లేకుండా చెయ్యడమా? నో! నెవర్! 

అంతే! ఆ ఆలోచన న్యూటన్ తలమీద ఆపిల్ పడినట్టు నా తలమీద జెల్ల తగలగానే నాక్కూడా జ్ఞానోదయం అయ్యి వెంటనే నా క్షుద్ర కోరికని తొక్కేసి అన్ని ATM లలో కాష్ పొంగి పొరలాలని నా వంతు ఉడతాభక్తితో పూజని కానిచ్చేశాను.

సూచన: నా జీవితచరిత్ర మున్ముందు ఎవరన్నా రాస్తే ఇల్లీ నా భారీ త్యాగాన్ని ఏదైనా అధ్యాయం చివర ఓ బాక్స్ లో ప్రచురించచ్చు.

సరే నా మిగతా కోరికలు పట్టించుకోనట్టే .. నా పూజానంతర కోరిక కేవలం నిస్వార్ధంతో, దేశ ప్రజల శ్రేయస్సు కోసం కోరినది అని కూడా గుర్తించకుండా ...దేవుడు ఈ కోరికని కూడా అస్సలు పట్టించుకోలేదు. ఇది నా భక్తికి ఒక అగ్నిపరీక్ష. ఈ పరీక్ష నేను సెప్టెంబర్ లో పాస్ అయ్యే అవకాశం ఉంది!

ఇంతకీ కధలోకి, మీకు కధలాగే ఉంటుంది లెండి... కానీ నా సామాన్య జీవితంలో ఇదొక అసామాన్య సంఘటన....నిన్న యధావిధిగా యదాలాపంగా కాళ్ళు ఈడ్చుకుంటూ (ఈ బరువు మోయడం అంత సులభమా?) ATM కి వెళ్లాను. 

ఈ మధ్య మా బ్యాంకు వాళ్ళు ఒకింత ఎగస్ట్రా సేవ చేస్తున్నారు వినియోగదారులకు! అదేమిటంటే వరదల్లో ఇరుక్కుపోయి పైనించి హెలికాప్టర్ లోంచి తిండి  పొట్లాలు విసిరితే వాటిమీద ఎగబడే ప్రజల్లాగా ఇలా ATM కనిపించగానే ప్రజలు స్కూటర్లు, కార్లు ఎక్కడపడితే అక్కడ పార్క్ చేసి యమా స్పీడు గా ATM లొకీ చొచ్చుకుపోయి ఆ పైన అది నోక్కమన్న ఆప్షన్స్ అన్నీ నొక్కీ ఆశగా చొంగకార్చుకుంటూ బైటికి నోట్లు ఎప్పుడు వస్తాయా ఎప్పుడు లాగేద్దామా అని ఎదురు చూసి, ఆ ATM ఓ అరనిమిషం దాని కడుపులో ఏదో తిప్పుతున్నట్టు శబ్దాలు చేసి బైటకి నోట్లు బదులు ఓ చిన్ని స్లిప్ ఓ అర్ధం కాని కోడ్ ప్రింట్ చేసి బైటికి కక్కితే ఆ పెజలు విపరీతమైన డిప్రెషన్, డిసప్ప్పాయింట్మెంట్ కి లోనయ్యి పక్కనే బ్యాంకు ఉంటె అందులో వీరావేశంతో జొరబడి కనిపించిన ప్రతి బ్యాంకు ఉద్యోగిని వాళ్ళ వాళ్ళ సంస్కారాన్ని పట్టి ఒకింత బూతులు తిట్టడం అన్నది రివాజుగా మారడంతో ఇలా  ATM కి అటాచ్ బ్యాంకు బ్రాంచ్ ఉంటె మట్టుకు, ఆ  ATM లో కాష్ లేకపోతే అనగా ఇరువదినాలుగు గంటలు దాని షట్టర్ క్లోజ్ చేసి ఉంచుతున్నారు. అలా చేస్తే స్కూటర్, కార్లు వాళ్ళు షట్టర్ వేసేసిన  ATM చూసి పరిస్తితి "షరా మాములే! ATM లో కాష్ నిల్లె" అని అర్ధం చేసుకుని ఆగకుండా వెళ్ళిపోతున్నారు. బ్యాంకు వాళ్ళు యమా హ్యాపీ! 

కధలోకి మళ్ళీ వస్తే ....షరా మామూలే!  ATM కి షట్టర్ దించేసి ఉంది. నేను నడిచి (బోల్డు శ్రమతో) కేవలం కాష్ కోసమే వెళ్లాను కాబట్టి వెంటనే బ్యాంకు లోకి దూసుకుపోయాను. నేను అప్పుడప్పుడూ అలా లోపలి రావడం వాళ్ళకి అలవాటే. అప్పుడప్పుడూ వాళ్ళ మీద, బ్యాంకింగ్ వ్యవస్థ మీద, ఈ బ్యాంకులతో ప్రజలు పడుతున్న అవస్థ మీద కూసిన్ని కుళ్ళు జోకులు వేస్తె వాళ్ళు ఏడవలేక నవ్వడం అలవాటు చేసుకున్నారు. 

ఎదురుగా కాషియర్ ని పట్టుకొని "ఏం సార్! ఈ మధ్య మీ దగ్గర అస్సలు డబ్బులు ఉండటం లేదు. మీక్కావాలంటే చెప్పండి. నా దగ్గర కాష్ రిచ్ పార్టీలున్నారు. షార్ట్ టర్మ్ అప్పేమన్నా కావాలంటే సరసమైన వడ్డీకి ఏర్పాటు చేస్తా" అని ఓ బ్రహ్మాండమైన ఆఫర్ ఇచ్చాను. 

ఆ కాషియర్ నవరసాలకి ఇంకో నాలుగు జోడించి పదమూడు రసాలు ఒక్కసారిగా మొహంలో చూపించాడు. నా దగ్గర స్పైకెమెరా లేదు కానీ లేకపోతే మీ అందరికీ కూడా ఆ తెరాస ...(ఇదో సంధి...తేరా=పదమూడు ప్లస్.రస=రసాలు).. మొహం పోస్ట్ చేసి చూపించేవాడిని. మీకా అదృష్టం లేదు... కేవలం ఊహించుకోండి.

ఈ  ATM లలో కాష్ ఎప్పుడు దొరుకుతుంది. నా అప్పులెప్పుడు తీరతాయి. ఏమిటో జీవితం. బ్యాంకు ఎకౌంటు లో డబ్బుండీ బ్యాంకు లో డబ్బు లేక ఇబ్బందులు ఇంకేన్నాళ్ళో?!

కథ కంచికి! నేను  ATM కి. 

** ఈ పాంట్లు ఇంత వేగిరం అంత బరువు తగ్గి ఇలా జారిపోవడం ఏమిటా అని ఓ చిన్ని FBI ఇన్వెస్టిగేషన్ చేసాక అర్ధం అయ్యింది., పాంట్లు జారడం బరువు తగ్గి కాదు, బొజ్జ పెరిగి పాంట్లు పైకెళ్ళలేక, గుండ్రంగా ఉన్న బొజ్జ మీద పట్టుదొరక్క కిందకి జారిపోతున్నాయి అని. హతవిధీ!!

బేకరీలో బకరా! Bakra in Bakery!

ఓ రోజు మా ఇంటికి దగ్గరలో ఉన్న బేకరీ లో ఒక్కడినీ ఒంటరిగా (ఈ రెండు మాటలు ఒకటే కదా అంటారా?! కాదేమోనని నాకనుమానం) కూర్చొని ఓ వెజ్ కర్రీ పఫ్ తింటూ, దాంతో పాటు ఓ బుల్లి థమ్సప్ తాగుతూ, నేనేమిటి, నా జీవితం ఏమిటి, దీనికి ఏమన్నా అర్ధం లేక పరమార్ధం అంటే ఒక పర్పస్ ఉందా, ఉంటె ఎలా తెలుసుకోవాలి, తెలుసుకున్నాక ఏం చెయ్యాలి అని ఇలా ఖాళీగా ఉన్నప్పుడు విపరీతంగా ఆలోచిస్తూంటాను. మధ్య మధ్యలో ఓ పక్క ఈ ఫేస్బుక్ తిరగేస్తూ!

ఈ బేకరీలో నేను వెళ్ళే టైం కి ఎవ్వరూ కస్టమర్స్ ఉండరు. అందుకని నేను అలా శూన్యంలోకి చూస్తూ, అప్పుడప్పుడూ ఏదో గొణుక్కుంటూ ఉంటే ఎవరైనా చూసి నన్ను ఇంకా సర్టిఫై చెయ్యని పిచ్చాడని ఓ తప్పుడు అభిప్రాయానికి వచ్చి ఒక సినిమాలో జగపతిబాబు అన్నట్టు "ఈ సిటీలో ఇంతమంది పిచ్చోళ్ళు ఇంత ఫ్రీ గా తిరిగేస్తున్నారా" అని హాస్చర్యపడే ప్రమాదం లేదు.

అసలు ఇలా ఒక్కళ్ళం కూర్చొని తీవ్రంగా ఆలోచించడాన్ని ఇంగ్లీష్ లో సాలిటరి కాంటెంప్లేషన్ అంటారు. అంటే వేదాంత ప్రక్రియ అన్నమాట. జిడ్డు కృష్ణమూర్తి గారు చెప్పారుగా "నువ్వు ఎవరు" అన్న ప్రశ్నకి జవాబు సంపాదిస్తే చాలు అని. ఇలా ఖాళీ దొరికినప్పుడు వృధా చెయ్యకుండా ఇలాంటి వేదాంత ప్రశ్నల గురించి తీవ్రంగా ఆలోచిస్తూంటాను. ఇప్పటిదాక కొత్త ప్రశ్నలు పుట్టాయి కాని ఒక్కదానికి కూడా నాకు నచ్చిన జవాబు దొరకలేదు. తప్పదు ఈ నిరంతర అన్వేషణ. జవాబులు దొరికేదాక నేనొక నిరంతర సంచారి. అన్వేషి.

ఇంతకీ ఇలా జవాబు దొరకని ప్రశ్నల గురించి ఆలోచిస్తూ మధ్యలో ఫేస్బుక్ లోకి , ట్విట్టర్ లోకి తొంగి చూస్తూ కర్రీ పఫ్ మీద కొంచం టమాటో సాస్ సీసాలోంచి ఒంపి తినడానికి నోట్లో పెట్టుకున్నాను. ఏదో తేడా గా అనిపించింది. అప్పుడే తయారు చేసిన కర్రీ పఫ్ ఎందుకో మరీ మెత్త మెత్తగా ఒకింత నీళ్ళు కారుతున్న ఫీలింగ్! రుచిలో కూడా బాగా తేడా! ఇదేటిది ఇలా ఉంది. ఇంతకు ముందు ఎప్పుడూ ఇలా లేదే అని అలవాటుగా శూన్యంలోకి చూసి మళ్ళీ కర్రీ పఫ్ ని కొరికే లోపల ఉన్నట్టుండి నా ప్యాంటు తడితడిగా అనిపించింది. ఇదేమి ప్రారబ్ధం! కొంప తీసి....ఛా! వెధవ ఆలోచన. దాన్ని పక్కకి తోసి ఎవ్వరూ చూడకుండా కింద ప్యాంటు వేపు చూసేలోపు అర్ధం అయ్యింది అసలు ఏం జరిగిందో!

ఎటో చూస్తూ, ఏదో ఆలోచిస్తూ కర్రీ పఫ్ మీద సాస్ బదులు థమ్సప్ సీసా వంపాను. అలా కారిన థమ్సప్ కర్రీ పఫ్ ని తడిపి కింద నా పాంట్ మీదకి జలజలా కారింది.

నేను ఏది జరిగినా పాజిటివ్ గానే తీసుకుంటాను. పాజిటివ్ ఏమన్నా ఉందా జరిగిన దాంట్లో అని తరిచి తరిచి చూస్తాను.

పాజిటివ్ ఏమిటంటే లైట్ కలర్ ప్యాంటు వేసుకోలేదు. గుడ్డిలో మెల్ల. ప్యాంటు ఆరేదాకా ఇక్కడే కూలబడనక్కరలేదు.

నీతి: మల్టీ టాస్కింగ్ వద్దంటే వినం కదా?!

NB: ఈ ఫోటోలో కుడి చేతి వేపు సాస్ సీసా ఉంది కదా మరి థమ్సప్ ఎలా ఒంపుకున్నారు? అని సందేహం వస్తుంది మీకు. ఎందుకంటే మీరు కూడా నాలాగ అన్నింటినీ సునిశితంగా పరిశీలిస్తారు కదా?

సందేహ నివృత్తి: కుడి చేత్తో కర్రీ పఫ్ తింటున్నప్పుడు ఆ చేత్తోనే థమ్సప్ బాటిల్ పట్టుకోలెం కదా? అందుకని ఎడమ వేపు పెట్టి ఆ సంగతి మర్చిపొతే వచ్చిన (కారిన ఉప) ద్రవం!!